Lieve Laurens, exact 10 jaar geleden vierde we je verjaardag in Indonesië op je eerste DTS.

We hadden een taart van donuts voor je gemaakt met kaarsjes en al. Als cadeautje kreeg je een verse doerian waar je van mocht “genieten”, en dat deed je nog ook! We hebben samen veel mee gemaakt tijdens die reis en ook in Delft. Mooie maar ook minder mooie dingen. De mooie dingen zijn me altijd bij gebleven en zullen me (hopelijk) ook altijd bij blijven. Je verjaardag zal vandaag niet gevierd worden maar jouw leven wordt in alle harten die je hebt aangeraakt nog steeds gevierd.

Ik wens je familie veel sterkte en hoop dat ze troost en rust kunnen vinden bij de gedachte dat je nu bij God mag zijn.

Lieve Laurens,



Zo vaak, wanneer ik aan je denk, schiet dit plaatje in mijn hoofd. Jij, met Aurelia in de draagzak. Hier was ze nog maar een paar weken oud, en jij en Annelyne pasten op haar, omdat het met mij nog niet zo goed ging. Jij zorgde dan vaak ook 's nachts voor haar, wat er soms voor zorgde dat je uren wakker was met haar. Dankjewel daarvoor.



Je genoot er zo van als ze bij je in de draagzak zat, elke keer als ik haar bracht herinnerde je me eraan: 'neem je wel die draagzak mee?' Op een dag toen ze al wat groter was gingen we samen wandelen op de Veluwe, en toen viel Aurelia bij je in slaap in de draagzak, je zei dat dat moment echt je dag gemaakt had. Ik vond het heerlijk om te zien hoe je van haar genoot.



Lieve Laurens, mijn hart huilt. Maar ik zie ernaar uit om je weer te zien, later in de hemel. Tot dan.

Een aantal dagen na de dag van de begrafenis van Laurens. Ik mijmer over de afgelopen week en wil stil staan bij jullie als familie, en jou Annelyne… ik kan vaak goed processen wanneer ik wat creatiefs doe. Ik wil op deze manier laten weten dat er aan jullie wordt gedacht! Dikke knuffel en sterkte.



Hieronder wat gedachtenspinsels die omhoog kwamen… maar er is altijd meer te zeggen!



When the nights

Became too long

The darkness to tense

When the brightest star

Could not help to focus

On the light

The clouds to thick

Desperation could only

Look at the glowing

PROMISE

Tears no more!

Pain no more!



Hoewel dit lastig is als troost te ervaren nu misschien, nu dit juist de realiteit is van het missen en het rouwen. Ik bid dat jullie je gedragen mogen weten door alle mooie herinnering die er zijn!!! Wanneer ik aan Laurens denk dan kon hij soms wat zwaarmoedig zijn… maar wat ik vooral herinner is hoe hij zoveel gezaaid heeft in de levens van zovelen! Ik hoor hem nog zeggen “dit is mijn favoriete bijbelboek” net zoals het vorige boek dat hij enthousiast uitlegde. ;-) steeds wist hij dan ook weer gedachten te schudden en uit te dagen. Ik heb dat enorm gewaardeerd. Dit is het voor nu.



Sterkte!!

Liefs Annet