Lieve Wil,
Vol ongeloof hoorde ik het nieuws. Al zoveel jaren geen contact meer maar zo af en toe werd ik weer even bijgepraat door het contact van onze moeders. Zo ook vernam ik dit verschrikkelijke bericht. Ik wil jou, de kinderen, je ouders en alle nabestaanden heel veel sterkte wensen met dit verlies, een top vent met humor en veel liefde zo lees ik in de vele lieve en mooie reacties.
X simone

Terug naar de jaren 80:
ik kwam vaak bij jullie thuis in Heemstede over de vloer om muziek te maken met jouw grote broer Merlijn. Hij en ik speelden gitaar in Hodge Podge. Jij was het kleine broertje en vond dat machtig interessant.
Het kleine broertje werd al gauw groot. Al spoedig torende je boven ons uit. Je begon zelf in bands te spelen met klasgenoten. Enkele keren deelden we het podium met elkaar. Of zagen we elkaar in de stad, bij het Patronaat of op Bevrijdingspop. En vroeg of laat die brommende stem die er dan weer een droogkomische grap tegenaan gooide. Of een andere nutteloze opmerking waar je niets anders mee kon dan hardop lachen. Jij altijd met die twinkelende oogjes .....
Het is jaren geleden dat ik je voor het laatst zag, maar nu ineens is er dat besef dat we jou heel erg gaan missen.

Merlijn, MarieJose, Leon en alle andere familieleden en naasten: houdt moed .
Koester de goede herinneringen.

Harro Treur

lieve endre
eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet zegen
wat is het toch vervelend voor je en ik heb echt medeleven .
Hou je taai
Groetjes jet

Vanmorgen heb ik je samen met al je buren uitgezwaaid.....wat een groot verdriet Willy, Endre en Mare. De laatste keer dat ik je sprak was op het pleintje. Jij lag samen met Willy vande laatste zonnestralen te genieten. Ik bracht de post rond van de VVE Je vroeg waarom ik zo moeilijk liep en ik vertelde kort mijn verhaal. Zo maar even op een door de weekse dag . Dat beeld stond op mijn netvlies toen ik je uitzwaaide. Dankjewel voor wie je was. Willy Endre en Mare wij zien elkaar weer als ik de post rond breng.

Hé Len,
Vanaf vandaag kijk ik elke dag even naar boven.. ... Voor de rest van mijn leven..

Beste Lennart,
Rode draad in vele complexe gesprekken over functionaliteit, klantwaarde, architectuur is de wijze hoe wij konden samenwerken. Vertrouwen, transparantie, hoe wil je met elkaar omgaan. Hierin stond jij bovenaan mijn lijstje. Altijd positief en vanuit respect. Ruimte voor het mesnelijke. Ik waardeerde de gesprekken ook prive, wanneer we autopoolden of elkaar tegenkwamen bij de bushalte in Haarlem. Je leek daarbij zoveel plannen en ambities te hebben. Daarom mijn ongeloof, ik kan hier niet bij. Hopelijk heb jij de rust gevonden die jij zocht.

Lennart...
Jemig, wat een schok... bij het lezen van Willy d’r appje. Dat jij er niet meer bent en hier zelf voor hebt gekozen. Dat is zo’n moment dat je iets leest en even niet goed bevat wat je leest. Dan lees je het nog een keer en nog een keer... Geshockeerd en zo goed als sprakeloos. Wel vol met gedachtes en gevoelens.
Ik probeer de gevoelens die jij gevoeld moet hebben, te voelen; evenals jouw gedachtes te bedenken. Donker, vlak, wanhoop, kou, pijn en intens verdriet...? Dat al het mooie in je leven je niet meer kan verwarmen en verblijden. Wat een strijd moet dat geweest zijn. Dat je nu maar die rust gevonden mag hebben Lennart.
Ik heb je 2 jaar geleden leren kennen tijdens de tenniscompetitie van de jongens. Op de baan werd hard gestreden voor de punten en ernaast was het vaak erg gezellig met de supportende ouders. In die korte tijd hebben wij elkaar niet heel goed leren kennen maar des te meer maken de verhalen die ik over je lees indruk op mij.
Wat een immense leegte zal jij achterlaten bij Willy, Endre, Mare, je ouders, broer en alle familieleden en vrienden waar jij zo dierbaar voor was. Alle kracht van de wereld aan hen om dit verlies en grote verdriet te kunnen dragen.

Marjolein
Heel veel sterkte ook namens Quin.