Op 14 juli 1989 – een turbulent jaar in de moderne geschiedenis – ontmoetten wij Leon in Parijs. Guido van Luijk, Ewout van Veen en ik (Wiebe Schipper) waren met de nachttrein naar de lichtstad gereisd om daar het feest van 100 jaar Eiffeltoren en 200 jaar revolutie met de Parijzenaren te vieren. Voor ons was het de start van een maand Interrailen. Leon en Patrick hadden blijkbaar hetzelfde goede idee en zo kon het gebeuren dat vijf dorps- en Hoekse Waard-genoten puur toevallig een Côte du Rhône direct uit de fles deelden op de Champs Elysees, terwijl we vuurwerk zagen en we de hypernerveuze Franse flikken met wapenstok vermeden. Als ik het me goed herinner kwam die Coderrone op de Tjempsdielaaisis uit de enorme rinkelende voorraad in de rugzak van een Amerikaan, die gul met ons deelde.

Voor Parijs kende ik Leon eigenlijk helemaal niet, maar deze grote kerel, in gebleekte denim tuinbroek, met een grote strohoed en als klap op de vuurpijl zijn zeer in het oog springende, met gekleurd griptape beplakte klompen maakte grote indruk. De eerlijkheid gebied te zeggen dat wij toen niet Leon, maar Fats ontmoetten. Pas veel later hoorde ik zijn echte naam.

Wij waren op weg naar Rome waar we een kleine week later onze vierde reisgenoot Mark Byrman zouden ontmoeten. Leon en Patrick Interrailden spontaan een paar dagen met ons mee tot aan Rome en onderweg vloeide de wijn rijkelijk en lachten wij ons een breuk om de rotgeintjes die we uithaalden. En altijd maar die klompen - ‘we’ trokken veel bekijks.

Jaren later was Leon regelmatig als toeschouwer te vinden langs de lijn bij thuiswedstrijden van het Heren honkbalteam van de Blue Hitters in Puttershoek. Zijn maat Geert Smit speelde daar en ook Eric van Luijk en ik zaten in dat team. Wij gaan ervanuit dat Leon groot liefhebber is geweest van het nobele honkbalspel, maar misschien dat de kantinespecialiteit Dextro-Duvel ook een aantrekkingskracht had op onze fans. Hoe dan ook, we zijn dat jaar kampioen geworden.

Daarna ben ik Leon uit het oog verloren. Tot deze week het trieste nieuws kwam van zijn overlijden. In alle treurigheid bracht het ook de fantastische herinneringen boven aan een klein stukje gezamenlijke jeugd en bovenstaande scenes. Rust zacht Leon. Veel sterkte voor familie en vrienden.

Mede namens Eric en Guido van Luijk.

Vaak met z'n drieën op pad de eerste jaren, daarna werden het logeerpartijen, feesten, trouwerijen, geboortes van kinderen, jubileums, kasteelvakanties, uitwaaien langs het strand. En als we elkaar zagen was het alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. Altijd goed!

Lieve Theo en Lia, Jankees, Niekolieke, Wilma en kinderen,



Het is bijna niet te bevatten. Wat een verschrikkelijk verdrietig nieuws.

We leven met jullie mee.

Geschrokken. Verdrietig. Boos (dit mag niet!) Inlevend. Verdrietig.

We wensen jullie alle sterkte, steun en warmte toe. Heb steun aan elkaar, op allerlei manieren.



Liefs van Alex en Lize Piepenbrock en Teti (Margarete) Verhoeff