Lieve Les,
Als klein jongetje keek ik al naar jou op. Toen je nog bij oma thuis aan de Dinkel 18 woonde, ging ik altijd vol spanning naar de zolder om te kijken of je thuis was. En als je er dan was, wilde ik altijd even gluren naar de onklaar gemaakte wapens die je had. En naar de cavaleriesabel met de zwart leren schede. Ik zal nooit vergeten hoe ik oneindig kon kijken naar alle strips en plaatjes die als behang diende in je kamer. Het aquarium dat elke keer weer gevuld was met andere vissen. Of het terrarium waar je een mierenkolonie hun gang liet gaan. Waar we stiekem op de Playstation 1 schietspelletjes speelden die ik eigenlijk nog niet mocht spelen. (volgens mijn ouders).
Met Chrystian en Axl speelde ik vaak buiten op het pleintje achter bij oma. We speelden dan oorlogje en soldaatje met plastic geweren. Toen wij eenmaal jouw blaaspijpcollectie hadden ontdekt, wilden we daar graag mee spelen. Wij konden alleen zelf nog geen pijltjes draaien, dus dat deed jij dan voor ons.
Eenmaal wat ouder, toen ik volgens jou "tof" ging staan en mezelf "tof'" ging gedragen, moest je vaak om mij lachen. Ik dacht dat ik al heel wat was, terwijl jij nog steeds dat kleine jongetje voor je zag. We gingen regelmatig vissen naast het kruispunt bij het fietspad, waar vrienden van jou voorbij kwamen rijden op brommers en even stopten om een praatje te maken.
Een weekendje Ardennen met Mo, Erik en Sobrianne was een weekend om nooit te vergeten. Ik, zo tof als ik dacht dat ik was, voelde me weer een klein kind toen we het hele weekend hebben gebruikt om een hut te bouwen in het bos. De laatste avond in het pikkendonker nog even naar de hut gezocht, omdat we vergeten waren om een foto te maken. Spannende verhalen over wilde zwijnen en wat we moesten doen als we ze tegen zouden komen, staan nog in het geheugen gegraveerd.
Wat weet ik nog goed dat je een keer met mij mee bent geweest naar een van mijn atletiekwedstrijden. Mijn ouders op een boot in Texel met een werkuitje druk aan het bellen en aan het zoeken naar de zorgpas, want ik had mijzelf opgehaald aan mijn spikes. Samen naar het ziekenhuis, paar verdovingen erin en tranen proberen in te houden, omdat ik voor jou stoer wilde zijn. Net zo stoer als jij was in mijn ogen.
Toen ik 18 jaar werd mocht ik een feest geven in een café bij station Alexander. Jij was er ook en wilde aan mijn vrienden laten zien hoe jij en je vrienden altijd tof aan het dansen waren op feesten, maar wel met de kanttekening dat wij niet zouden lachen. Zodra je begon te dansen kwamen wij niet meer bij en je stopte dan ook meteen. Daarna heb ik je nooit meer zo zien dansen, helaas.
Ik vergeet nooit meer de dag dat ik met je naar het strand ben geweest om te praten over mijn eerste liefdesverdriet. We hebben gelopen, kokkels gevonden en gegeten en vooral veel gepraat. Over hoe je soms moeilijke keuzes moet maken in het leven, hoeveel pijn ze ook gaan doen.
En daar was Pixie. Jullie eerste kindje waar jullie zo ontzettend trots op waren. De foto dat ik haar voor de eerste keer vast mocht houden kan ik me zo voor de geest halen. Zittend op de zelfgemaakte bank aan de Stadhoudersweg. Trots op mijn nichtje.
Een aantal jaar later ga ik in militaire dienst en van je vrienden hoor ik nu verhalen over hoe ontzettend trost je was. En wat had ik je graag bij mijn beëdiging willen hebben. Helaas begon de ellende vlak daarvoor. Je belde op de ochtend van de beëdiging dat je niet kon komen, vanwege een longontsteking. Niet wetende dat die longontsteking het begin zou zijn van vier loodzware jaren.
Niet veel later kreeg ik een treurig berichtje op Whatsapp, dat ik vol ongeloof aan het lezen was. Het kwam erop neer dat je ongeneeslijk ziek was en niemand wist hoe lang we nog konden genieten van jouw aanwezigheid, grapjes en sterke verhalen. Die tijd is veel te kort gebleken en ondanks dat iedereen wist dat deze donkere dag ooit zou komen, kwam het alsnog ontzettend onverwachts. Je zo in het ziekenhuis zien liggen en je zien ademen zonder dat benauwde geluid te horen, was hartverscheurend.
Een ieder die jou liefheeft, had jou nog zo veel langer bij zich gehouden, maar voor jou is het beter zo. Geen Gehoest meer. Geen vermoeidheid meer. Geen pijn meer. Ik hoop dat je je rust kunt vinden, waar je ook bent en dat je zo nu en dan eens laat merken dat je in de buurt bent.
Lieve lieve lieve Les, mijn liefste oom, wat ben ik blij dat wij de afgelopen tijd nog zo vaak zijn wezen vissen. Ik wil je ontzettend bedanken voor de tijd die wij hier op aarde hebben gehad. Voor de wijze lessen die ik van je heb geleerd. Voor de liefde die je hebt gegeven en de trots die je hebt geuit. Maar ik wil je vooral bedanken voor de prachtige persoon die je voor iedereen bent geweest.
Ik hou van je en ooit zien we elkaar weer in het Walhalla.
Je neef, Gavan.
