Lieve familie en vrienden,

Gisteren hoorde ik dat professor Rijken niet meer met ons is. Zijn ondeugende ogen, sterke verhalen, opgewektheid en zijn aanmoedigingen bij de roeitrainingen (er moet meer pijn geleden worden - er moet meer pijn geleden worden - er moet meer pijn geleden worden!) zijn onvergetelijk. Dat geldt ook voor zijn toch wat sinistere silhouet als hij op de fiets roeiwedstrijden volgde (lange waxcoat en slappe hoed). Vele roeiers hadden het vermoeden dat hij van een geheime dienst was en roeiers kwam rekruteren. Een imago dat hij naar de buitenwereld in stand hield - om daar vervolgens schaterlachend over te vertellen naar de incrowd. Hij wist een feest van het leven te maken.

Zoals alle mensen had toch ook onze Lex (zoals ik hem later mocht noemen) een schaduwzijde. Bij een Head of the River Amstel, lang geleden, kon ik hem eerlijk gezegd wel schoppen toen hij doorfietste om niets van de race van een Dudokacht te missen, terwijl zijn vrouw hard met de fiets was gevallen. Dat geneest wel weer, snauwde hij, toen hij hierop werd aangesproken. Pas veel later begon ik te vermoeden dat hij onderscheid maakte tussen leed dat kan herstellen en leed dat onherstelbaar is. En waar dit vandaan kwam. Dat verklaarde meteen de zweem van pijn die ik bij hem dacht te bemerken, diep verborgen achter zijn stralende, opgewekte, energieke verschijning.

Lex had de gave om mensen aan het lachen te krijgen - en daarna, zonder ook maar iets te zeggen, tot nadenken te brengen. Een geleerde man met een liefde voor niet-alledaagse oplossingen. De laatste keer dat ik Lex sprak was op een zomerse dag in de buurt van het Museon. Hij kwam stralend terug van zijn werk op een technische school. Het wederzien was hartelijk, zeker ook toen ik deelde dat ik docent zijn het mooiste vak van de wereld vind – het bouwt aan de ontwikkeling van de toekomst. Studenten, zei Lex, studenten moet je inspireren of chanteren! We hebben er hard om gelachen – dat zei hij als technisch adviseur van de Cadetten Roei- en Zeilvereniging Dudok van Heel ook altijd over roeiers. Ik heb altijd alleen het inspireren waargenomen. Ik vermoed dat hij wilde meegeven dat niets gaat boven intrinsieke motivatie - iets wat ik volledig met hem eens ben.

Ik heb Lex als roeier, roeicoach, collega en oud-collega mogen meemaken. In gedachten hoor ik zijn stem, zie ik zijn silhouet langs roeiwateren gaan en schiet ik in de lach om zijn opmerkingen. Een onvergetelijk man.

Alle goeds gewenst,

Hartelijke groet,

Frans Nederhof

Beste familie,
Mijn deelneming met het verlies van Lex.
Ik ken Lex uit Breda, waar mijn broers en ik als scholieren (weliswaar lang en sterk) met enig toeval terechtkwamen bij de Cadetten Roei- en Zeilvereniging Dudok van Heel. Lex werkte destijds als docent op de KMA en kon als oud-lid van het Delftsche Laga niet wegblijven van de botenhuizen van 'Dudok'. Hij stond bekend als adviseur; hij volgde de trainingen en gaf adviezen aan de coaches. Lex was een kleurrijk figuur die veel anekdotes vertelde en er heel vaak was, ook kwam kijken op wedstrijden. Steevast droeg hij daar een lange regenjas en hoed, een Fawler, als dat de goede term is. Ik dacht vorige week: hoe zou het met hem zijn? Het spijt mij te horen dat hij is overleden.
Vaarwel, Lex, bedankt voor de mooie herinneringen!
Huub de Vaan, oud-roeier CR&ZV Dudok van Heel en DSRV Laga

Lieve Marjolijn, Emmelien, Roosmarijn, Francisca en kinderen,
Heel veel sterkte toegewenst met jullie verlies van Lex.
Liefs Birgit Berger

Lieve Marjolijn, Fransica, Emmelien, Roosmarijn, Fé, Tara en Xanna. Wat een verlies, gecondoleerd. Ik herinner me vooral de leuke familie bezoekjes in De Lutte, de bossen en een heerlijke plek om te spelen als kind.
Jan-Dirk

Lieve Francisca, Marjolijn, Emmelien, Roosmarijn, Fé, Tara en Xanna.
Gecondoleerd met Lex, ik hoop dat jullie goed afscheid van hem hebben kunnen nemen, en hij van jullie. De link is naar een liedje wat ik laatst op Facebook heb gezet, in deze tijd geschreven als ode aan het met elkaar zijn en iemand naast je hebben. Misschien geeft het wat troost. Hou elkaar vast, liefs Job

https://www.facebook.com/JobCornelissen/videos/10158658463323984/

Lieve Marjolein, Emmelien, Roos en Franciska,

Ik herinner me feestjes van de Rotary waar ik steevast aan t werk werd gezet. Ik herinner me het feestje waarbij een van betonnen leeuwen op de oprit sneuvelde omdat hoe-heet-ie-ook-alweer er tegen aan reed en Lex het blijkbaar niet erg vond. Ik herinner me hoe fijn ik t bij jullie vond. En bovenal herinner ik me Lex hoe hij me gerust stelde over de zwemvijver; het enige enge dat ik er tegen zou kunnen komen waren slakken. En die kon ik toch niet eng vinden als ik dikke vrienden was met Jasper? Ik heb geloof ik 1 keer in de vijver gezwommen. Veel licht en liefs, Ankie

Lieve Marjolein en dochters, Mijn welgemeende medeleven met het overlijden van Lex verwoordde ik recent, maar ik bewaar ook, letterlijk, een fijne herinnering aan hem!
In april 1992 hielp, o.a. jij, mij verhuizen van Utrecht naar Meyssac, Corrèze, France. In dat jaar of in 1993 bracht de post daar tot mijn verrassing een flink pakket. Dat bevatte de Geschiedenis van de TH en TU Delft 1842-1992 in 2 delen. Getiteld:
De lange weg naar de Technische Universiteit Delft. De Delftse ingenieursschool en haar voorgeschiedenis, door H.Baudet 1992, op 22 jan. 1992 in de Aula aangeboden aan H.M.Koningin Beatrix door Rector Magnificus Schenck.
Dit cadeau was afkomstig van Lex!! Zelf afgestudeerd en gepromoveerd in Delft kocht hij deze Gedenkboeken. Na het doornemen ervan, waarbij hij meermalen mijn vaders naam en foto's (Prof.dr.ir.C.J.D.M.Verhagen) tegenkwam, had Lex het goede idee deze naar mij te sturen! Daar blijf ik Lex immer dankbaar voor! Onlangs las ik er nog in samen met mijn broer en t.z.t. worden deze boeken in ons familie-archief opgenomen. Nu staan ze nog in mijn boekenkast en altijd als mijn blik er op valt denk ik aan deze aardige geste van Lex.!
De jubileum postzegel van 0,60 cent t.g.v. deze 150 jarige viering werd onthuld op 7 jan. 1992 door Minister van Onderwijs dr.ir.J.Ritzen, leerling van vader.
Ik wens jullie sterkte en groet jullie hartelijk,
Maria Verhagen, Utrecht. mw.verhagen@casema.nl