Lex en ik ontmoetten elkaar in het najaar van 1953 nadat wij beiden lid waren geworden van het DSC in de periode na de daarbij behorende groentijd. Met onze verdere jaargenoten waren wij bezig met vinden van een plaats in de nieuwe omgeving. Ondanks onze zeer verschillende achtergronden was er een onmiddellijke klik, resulterend in een langjarige vriendschap.

In de herinnering aan deze jaren komen o.a. de gezamenlijk ondernomen trektochten boven drijven. Allereerst is daar de, in de zomer na ons 2e Delftse jaar in 1955, de met een opgelapte 2e hands Klepper vouwkano en een rudimentaire kampeeruitrusting van uit Luxemburg ondernomen tocht stroomafwaarts via Moezel en Rijn naar Nederland. Een bijna 2 weken lange tocht door het dal van de toen nog volledig ongerepte, vrijwel volledig doorwaadbare Moezel. Eindigend met een haastig geïmproviseerde lift op het dek van een sleepaak over het druk bevaren, met een kano niet passeerbare , traject van de Rijn door het grote Duitse industriegebied beneden Keulen.

In de late jaren '60 en de vroege jaren '70 van de vorige eeuw waren wij collega's in de researchafdeling van Hoogovens in IJmuiden, Lex in het metaalkundig onderzoek, ik in de meer proceskundige kant van het bedrijf. In de roerige periode rond de grote staking in het bedrijf in 1972 was Lex een van de drijvende krachten achter de oprichting van de Ver. Hoger Hoogoven Personeel (VHHP). Dit vanuit zijn grote maatschappelijke betrokkenheid en zijn wens een bijdrage te leveren aan de handhaving van evenwichtige verhoudingen binnen het bedrijf.

Met groot respect en ook bewondering heb ik de rationele en evenwichtige vastberadenheid gezien waarmee hij, zeker in de eerste nog volledig heldere periode, omging met de diagnose van zijn aandoening. De energie en wilskracht die daarvoor nodig zijn geweest blijven in mijn herinnering de ware kenmerken van Lex.

Lieve Marjolijn, Emmelien, Roosmarijn en Francisca

Een lege plek,
Lex Rijken een groot gemis.
Een fijne herinnering is al
wat er nog is.

Ik denk aan jullie!

Liefs,
Irene Hoos

Lieve Marjolijn, Emmelien, Roosmarijn en Francisca,
Wat een zware tijden voor jullie! Heel erg veel sterkte.
Ik zou toch echt veel foto's moeten hebben, maar ik kan ze niet vinden. Ook van Smaranda. Ik ga door met zoeken. En ik kom graag een keertje langs in Den Haag Marjolijn, als het weer mag. Heel veel liefs van ons allemaal, ook namens broer en zus natuurlijk!

In 1953 kwam Lex in Delft aan als natuurkundig student. Als lid van het Delftsch Studenten Corps gaf hij kleur aan het jaar, altijd vrolijk, altijd enthousiast. Dit met zijn korte lengte maakte hem de ideale stuurpik, die hij jaren is geweest. Natuurkundigen hebben wat met elkaar. Iemand als hij ging er altijd van uit, dat jij even veel wist als hij zelf. Dat gaf me altijd een bedremmeld gevoel. Op een reünie legde hij me in de kortste keren de eindige elementen methode uit, ik snapte het meteen. Hij moet een uitstekend docent geweest zijn.