Lieve Lia,
Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Met heel veel plezier en passie voor je werk gaf je onze dochter Dhanya van groep 3 t/m groep 5, 2 keer per week bijles. Wat was het toch voor jou en voor Dhanya een feest om samen te mogen werken.
Het les geven gaf je zoveel energie. ( we zagen je altijd stralen van oor tot oor en zag met hoeveel passie je les gaf). Dhanya klaagde nooit dat ze geen zin had in jouw lessen. De les begon altijd met een praatje. Van rekenen, tafels, taal, lezen en automatiseren. Alles was leuk om met jou te doen.
Tussendoor nam je altijd een break en mocht Dhanya even wat tussendoor doen.
In het begin nog voor de corona kwam Dhanya altijd gezellig bij jou thuis.
Tussendoor altijd een kopje thee met een koekje gezellig aan tafel bijles geven.
Na afloop van de les altijd even wandelen met Zus.
Zelfs met de corona dat Zus nog leefde kwam zus online even in beeld. De laptop werd op zus gericht en op commando mocht ze het snoepje komen pakken. Lessen gingen online verder. Onze laatste les met jou was zaterdag 10 juli.
(ik zei altijd Lia wat moeten we nu zonder jou) helaas is dit nu werkelijkheid geworden.
Door jou kundigheid en je alertheid ben jij er achter gekomen dat Dhanya dyslexie heeft.
Lieve lieve Lia wij gaan je enorm missen, elke maandag middag en zaterdag ochtend stond je voor Dhanya klaar. Je was geen ochtend mens maar voor Dhanya zat je al 8.45 klaar voor de online lessen.
Dag lieve lieve mooie , soms warrig, leuk uitziende vrouw. Je hebt voor altijd een speciaal plekje in ons hart.
Rust zacht.
Liefs Wouter& Aneska Dhanya en Ziya
