Lieve Mevrouw De Ruiter of toch Lilian,



Ik mocht Lilian zeggen maar voor mij bleef het altijd mevrouw De Ruiter. Puur omdat ik het leuk vond om te zeggen en daarnaast was het gewenning geworden. In werkelijkheid was je meer dan mevrouw De Ruiter. We hebben ontzettend veel lol gehad en dat kon misschien niet altijd iedereen waarderen of begrijpen maar dat maakte voor ons niet uit. Op school maar ook daarbuiten zagen we elkaar als we moesten werken bij BOD events met Donna en de rest. Het leek soms meer op vrienden dan op docent/student relatie maar dat voelde goed. Je hielp altijd waar nodig en ik ben je ontzettend dankbaar voor alles wat je voor me hebt gedaan want zonder jou had ik er vooral op het gebied van Nederlands heel anders bijgezeten. Je nam de tijd voor mij als student maar ook als persoon en dat was het mooie aan je.

Lieve Lilian Ik ben je dankbaar en ondanks dat we elkaar niet meer zo vaak spraken zal ik je nooit vergeten. Rust zacht

Liefs Japie

Lieve mevrouw De Ruiter, of hoe ik je de laatste jaren mocht noemen, lieve Lilian,



Vier jaar lang was je mijn docent Nederlands en de laatste twee jaar ook mijn mentor op het Develstein College. Dat schepte een bijzondere band. Samen met Jaap waren wij de drie musketiers.

Bedankt voor je wijze lessen, steun, gastvrijheid, humor en alle mooie herinneringen.



Nog een laatste quote van je favoriete schrijfster..



“Ik duim voor dromen die zo mooi zijn dat ze eeuwig mogen duren

Ik duim dat ge nu zijt waar het prachtig is

ergens hoog of ver

ik weet het niet

maar bij voorkeur alvast vele hemels boven de zevende”

- Griet Op de Beeck



Rust zacht... Heel veel liefs…♥️

We hebben elkaar maar kort gekend maar wat hebben we ongelooflijk veel gelachen.



Wat zal je gemist worden mooi mens!



Liefs Jo

Wat hebben we samen leuke en mooie momenten gedeeld, ik zal deze momenten altijd blijven koesteren.

Lieve Lil we gaan je ontzettend missen!

❤️❤️❤️❤️❤️

“Mag ik je een knuffel geven?” Ik hoor het Lilian nog zeggen op de diploma-uitreiking in Leiden. In coronatijd werden we collega’s, dus was er een fysieke afstand. Maar onze band groeide snel. We konden als twee Neerlandici niet alleen goed samenwerken in de schoolleiding, maar we konden ook heel goed samen lachen, kletsen over onze mannen en borrelen. Bij elke borrel waarschuwde Lilly steevast: “Lies, na twee wijntjes ben ik écht dronken hoor”. En ja, dat kon ik beamen. En dùs lachten we nog meer.

Het samenwerken en lachen hielden we vol op de skireis met 40 pubers. Tijdens de treinreis lachte jij om mij omdat ik niet stil kon zitten en me ergerde aan slome mensen en ik lachte om jou omdat je zat te hannesen met je hutkoffer en je per se wilde studeren. Door onze gezelligheid kregen we het wel voor elkaar om een eigen hokje te vergaren in de trein. Zo trots was je op ons!



Lieve Lil, wat ben ik trots op jou. Rust zacht.

Dikke knuffel.

Uit de talloze foto’s en herinneringen kan ik niet kiezen wat de fijnste is. Toen we elkaar leerden kennen op werkweek naar Griekenland was het meteen áán. Wat waren we nog jong en wat was het altijd hilarisch. Ik koester deze momenten nog steeds en zal dat altijd blijven doen.



Helaas verloren we elkaar na de studie uit het oog en spraken we elkaar alleen nog jaarlijks op onze verjaardagen. Een ding is zeker: Je was een geweldige vriendin!



Heel veel sterkte voor eenieder die jou liefhad.



Liefs,

Sanne