Lieve Linda,
Wim hier, de jongen met het oogmelanoom uit België, met wie je de laatste maanden soms berichten wisselde. We kenden elkaar niet erg lang maar toch ga ik je hard missen. Gewoon omdat we elkaar begrepen in de vele facetten van onze gezamenlijke ziekte, zonder daarover met veel woorden uit te wijden. We wisten dat die er was maar over de ziekte zelf praten was niet de hoofdzaak. Wel over het leven daarnaast, de kleine momenten van geluk die we nog hadden. En over hoe het zou zijn voor de achterblijvers, dat was onze grootste zorg. Op aarde was de afstand in kilometers te groot om elkaar te zien. Maar binnenkort gaan we samen, ergens weet ik veel waar, elkaar zien en samen een koffie drinken en als het mag naar "onze gezinnen" kijken met heel veel liefde. Vaarwel, lieve Linda.

Dag lieve Linda, wat fijn dat we elkaar kenden.
Ik herinner me de koffie met koude pannenkoeken van Rie op het Wolderwijd, al in ‘89.
Zondagochtend roeien op het prachtige water.
Het spintolletje van je vader.
De heerlijke chocolaatjes die je uit Oostenrijk voor mij meenam ... met rum.
En heel veel jaren waren wij collega’s, zelfs een tijdje binnen HRM.
Er waren tranen maar ook heel veel plezier.
De koffiemomentjes bij jou thuis en het ommetje op de dijk.
Dag lieve Linda, dankjewel!