Lieve Lisa,
We zouden vandaag samen wat gaan eten, maar in plaats daarvan ben ik nu een brief aan het schrijven voor op je memorial-site. Het is heel dubbel; aan de ene kant is het nog zo onwerkelijk dat je er niet meer bent, maar aan de andere kant is het ook heel al reëel, aanwezig in de vorm van een scherpe stekende pijn. Met een direct intens gemis en een vaag besef dat ik je nooit meer zal spreken ga ik proberen te verwoorden wat je voor me betekent.
Toen ik je net leerde kennen was ik erg ongemakkelijk in je buurt. Niet om dat er iets was met jou -nee in tegendeel! Je was rustig, open, geïnteresseerd, aandachtig, zacht en lief. Ik was ongemakkelijk omdat ik zelf erg druk kan zijn, chaotisch, onaandachtig en all over the place. Jij bleef kalm en was een perfect ijkpunt, jouw pure aanwezigheid maakte me zelfbewust (en daarmee ongemakkelijk) En toch gaf je me altijd het gevoel dat ik er gewoon mocht zijn, mezelf kon zijn. Ik denk dat ik in jouw buurt ook meer hebt geleerd om mezelf te zijn. Ik ken weinig mensen met zulke kwaliteiten, die zo een bijzondere uitwerking op mensen hebben! Je onvoorwaardelijke acceptatie is voor mij erg leerzaam geweest.
In de afgelopen jaren heb ik je wat beter mogen leren kennen, na de peer support groep kwamen we bij elkaar in de klas, ik was er zo blij mee dat je bij ons kwam! Keer op keer verbaasde je me met je scherpe blik, je heldere observaties en je intelligentie. En je maakte me vaak aan het lachen. Ik vond het echt heel mooi hoe jij door me heen kon prikken en altijd de juiste vragen stelde. Je inspireerde me met je creativiteit, met hoe je dingen kon organiseren, je mooie bullet-journals waar ik altijd zo jaloers op was ;). Aan de ene kant was je zo direct en eerlijk en aan de andere kant soms ook zo verlegen en bescheiden.
Ik vond het lastig om te zien dat je het zo moeilijk had het afgelopen jaar en ik vind het echt bewonderenswaardig hoe je alles hebt aangepakt. Je hebt hulp gevraagd, op meerdere plekken, je hebt het écht op allerlei manieren geprobeerd.
Gisteren vroeg ik me even af of je wel wist hoe veel ik om je gaf. Vlak daarna vond ik (toevallig?) een briefje wat ik ooit aan je geschreven had, waarin wat lieve woorden stonden, een hart onder de riem, een compliment, mijn oprechte wens dat je er weer boven op zou komen.. Dat gaf me rust, je moet het hebben geweten dat ik om je gaf.. Ik gunde je al het geluk van de hele wereld.
Maar niet alleen ik! Zo veel mensen gaven om jou. Bijna iedereen die ik spreek de afgelopen dagen is geschokt, verdrietig, zullen je missen. Vaak beginnen ze meteen te vertellen hoe je ze hebt geraakt. Ik lees dat ook op deze pagina, mensen van dichtbij, mensen van veraf, je hebt iets magisch.. je hebt een diepe indruk achtergelaten!
Ik had echt verwacht dat we nog langer in elkaars leven zouden zijn, ook na de opleiding. Ik genoot van onze etentjes en koffie afspraken. Je zou nu voor altijd in mijn leven blijven, zij het in een andere vorm. Ik beloof je bij deze, dat als ik verdrietig ben ik steun zou zoeken bij andere mensen die je missen. Ik beloof je om er alles aan te doen om je levend te houden. Door herinneringen te delen, door je naam uit te spreken, door een kaarsje te branden, door te praten over die #@%$ ziekte, door te dansen, door te lachen, door je briefjes te schrijven, en door in het leven te proberen net zo aandachtig en doortastend als jou te zijn.
Lieve Lisa, Love you meis, Rust zacht.
