Luc Boeters, mijn opa met zijn eindeloze geduld, positiviteit, vriendelijkheid, eerlijkheid en pretogen! Dol op visite en altijd druk in de weer.. Wat heb ik vele mooie herinneringen aan deze lieve man!
Zowel van de tijd dat hij en oma nog boven de cafetaria woonde en het een drukte van jewelste was als we op zondag met heel veel neefjes en nichtjes bij hen op bezoek kwamen, als de tijd dat ze in het huis aan de hofwijk woonden; met de wijze tegeltjes aan de muur in de keuken welke ik keer op keer bleef overschrijven in een schriftje. Ook raakte ik daar als kind niet uitgekeken in de achtertuin met alle tuinkabouters. Wat hebben we daar een lol gehad met de familie en een opa die altijd wel in was voor een grapje (de keer dat hij mij liet schrikken met zijn kunstgebit staat nog op mijn netvlies) of een (kaart)spelletje . De koekjestrommel was altijd gevuld met koetjes-repen. Wanneer ik koetjes-repen zie; moet ik altijd direct terugdenken aan die tijd.
Opa is altijd een grapjesmaker gebleven: aan tafel begon hij uit het niets een verhaal te vertellen wat gaandeweg een mop bleek te zijn! Sommige moppen kon hij wel tig keer vertellen, met een heel serieus gezicht en een brede grijns als de mop was afgelopen. Heel jammer dat hij ze niet nog een keer vertellen kan. Hoorde opa een nieuwe mop dan wilde hij hem soms nog een keer horen zodat hij deze weer kon doorvertellen. Ook spelletjes deed hij graag; de keren dat hij ons een fikse knipoog gaf omdat hij oma liet winnen of expres niet dwars zat, zal ik niet vergeten.
Ook was ik verbaasd over het feit dat hij zo meegaand was met de tijd; ook al had hij met regelmaat 'ruzie' met de computer en de internetverbinding; hij bleef het steeds weer opnieuw proberen. Mailtjes versturen? Uitnodigingen maken voor feestjes? Mapjes maken voor de biljart? Hij deed het allemaal zelf.
De laatste jaren kwam ik regelmatig met mijn eigen kinderen over de vloer. De deur stond letterlijk altijd open! Opa stond ons vaak met een grote glimlach op te wachten en als we weer weggingen zwaaide hij ons uit totdat we het hoekje om waren. Roan en opa waren dikke vriendjes! Als wij op visite kwamen, verdwenen hij en opa vaak samen in de logeerkamer waar er hard gewerkt werd om dingen voor de biljartvereniging op tijd af te krijgen of gewoonweg een gezellig onderonsje. Roan vond het allemaal erg interessant en hij wist dat "Opa Boeters" altijd in was voor een extra koekje of een glas limonade. Luka daarentegen zal de damespaard/herenpaard-ritjes op zijn schoot gaan missen en ik uiteraard alle kopjes thee (al zal ik deze met oma ook blijven drinken!).
Tot anderhalve week geleden heb ik altijd gedacht dat hij 100 jaar zou worden. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn Ik had het hem en oma zo gegund!
Ik ben blij dat zijn ziektebed niet lang heeft geduurd, verdrietig vanwege het feit dat we hem ontzettend zullen gaan missen en enorm dankbaar dat hij mijn opa was!
Liefs Joyce