Lieve Petra, Wim en Tara,
Zo fijn dat jullie nu in Taizé zijn. Ongetwijfeld is het makkelijk, en moeilijker, om Lucas daar te voelen.
Hieronder plaats ik het praatje dat ik tijdens de begrafenis uitsprak. Een ode aan een heel mooi mens, een oude ziel.
Lieve mensen,
Ik ben de moeder van Max en Sen, de beste vrienden van Lucas en Tara op de basisschool.
In de warme herinneringen aan deze tijd verschijnt er een helblond hoofd met een grote glimlach en helder blauwe ogen. Lucas.
Lucas en Max waren altijd samen en altijd in beweging. Bij voorkeur door in hoge bomen te klimmen in het perkje voor ons huis of langs het spoor op de Thorbecke laan. Soms klommen ze via de dakgoot ons slaapkamer raam binnen als ze zichzelf buiten gesloten hadden. Als ouder hield je je hart vast….
Ik zie ook een kluwen jongens op de trampo, in het zwembad, op de rode bank of springend voor de WII. Velen zijn hier vandaag aanwezig.
Lucas viel op door zijn originele en zelfstandige levenshouding en altijd goede humeur. Hij had geen boodschap aan de pikorde en het geplaag van de jongens onderling. Hij herstelde de vrede op een humoristische manier die geaccepteerd werd. Mede omdat hij meeging in ieder wild avontuur. Hij wilde geen politie agent, dokter of papa worden zoals de andere jongens. Nee, Lucas schrijft in het vriendenboekje van Max dat hij kunstenaar wil worden.
Via de kinderen is een hechte vriendschap ontstaan tussen beide families. We hebben vele vakanties samen gedeeld. Met als hoogte punt een reis naar Galapagos en Ecuador vanwege Darwims werk. Een vreemde combinatie families. 2 nuchtere artsen met 2 mensen die de diepte in gaan. Toch bleek het goed te werken omdat we allemaal, vanuit ons eigen perspectief, een diep gevoel van liefde en respect voor mensen en de natuur hebben.
De kinderen gingen hun eigen weg, de ouders bleven hecht.
Op 14 augustus kregen wij een app van Petra; “we komen vanavond niet. Zitten nu in politie auto naar LUMC waar Lucas wordt gereanimeerd.”
We zijn diep geschokt.
Hoe kan dit? Petra en Wim hadden Lucas toch de kindertijd doorgeloodst? Nu was hij toch veilig?
Petra en Wim vroegen of ik als medisch oor de gesprekken met de artsen kon bijwonen. Hierdoor was ik intensief betrokken in een proces waar je je niet op kan voorbereiden.
Er was een harde medische werkelijkheid. De kans dat Lucas goed zou herstellen bleek al snel heel klein. Maar er was ook een andere, zachtere werkelijkheid, van gevoel. Daarin moesten Wim, Petra en Tara een pad, met Lucas, bewandelen en in hun eigen tempo beslissingen nemen die ze voor de rest van hun leven meedragen. Opnieuw voelde ik de diepe menselijkheid en liefde van Wim, Petra en Tara.
In deze 2 weken hadden ze een warm bad van betrokken en warmhartige artsen en medisch personeel die op hen afgestemd waren, verenigd rondom Lucas in liefde en menselijkheid. Helaas waren er ook onnodige, pijnlijke momenten. Je ziet van dichtbij hoe woorden en communicatie van zorgverleners een helende of een verstorende werking hebben. Sommige woorden en de communicatie deden pijn. Er waren momenten waarin het gevoel van controle en regie, dat iedere ouder over zijn kind nodig heeft, opzij gezet werden. Een gevoel dat essentieel is omdat je als ouder niet wil falen voor je kind en het zo belangrijk is om het goede besluit te nemen in momenten van intense twijfel.
Lieve Petra, Wim en Tara. Wat fijn dat ik naast jullie mocht staan.
Lieve Lucas, We zullen je fysieke aanwezigheid verschrikkelijk missen. Je blijft bij ons.
