Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Na de uitvaart kwamen we in kleine kring even bij mij samen. Jij mijn neef waar ik zo mee opgegroeid ben, is er niet meer bij. Wat voelde jij je thuis bij ons. Mee met de leukste uitstapjes, ponypark Slagharen, lekker op de camping in een emmer zitten en toen we wat ouder waren zelf in een kano bij het meer van Annecy. Ook met tante Jans zaten we al in een bootje, een van onze eerste kleurenfoto's.
We huilen, we lachen, dat hoort bij het ophalen van herinneringen. Voorlopig voelt het leeg en blader ik het album nog maar eens door. Er komen nog meer foto's aan!

Maarten wilde altijd alleen in een tentje, zelfs ik als broer moest of in de caravan bij onze ouders gaan liggen of zelf ook een tentje regelen. Ik hoorde later van zijn vrienden dat ook toen Maarten ouder was, geen tent wilde delen. Maarten was nergens flauw in en wilde vanalles delen maar een tent? Ergens leek het alsof je altijd een klein rustig plekje nodig had om daarnaast altijd voor een ander klaar te staan. Want als dat kleine tentje van jou stond, hielp je iedereen met het opzetten van grote bungalowtenten.

Als een duif
opvliegt
neemt geen geluid
haar plaats nog in:

eensklaps
en wit
laat zij slechts
verte
in mij na

Wat schrokken wij toen wij via via hoorden dat Maarten zo ineens is overleden. Wij wisten het niet eerder anders hadden we veel eerder gereageerd. Hendrik en ik hebben gisteravond veel herinneringen opgehaald aan die geweldige vakantie waar wij jullie alweer zes jaar geleden leerden kennen in Sharm el Sjeikh in Egypte, tijdens een duikcursus. Spannend zo voor het eerst onderwater. Daarna zijn we elkaar wat uit het oog verloren, maar als we elkaar zagen dan was het altijd meteen weer goed. Sil, wat een ellende en wat moet het erg zijn je kleine ventje zonder Maarten te zien opgroeien.

Lieve Schat, jij maakte altijd de foto's..... ik kom er nu pas achter dat ik daarom zo weinig foto's van jou heb. Ineens door de reactie van Wilfred over de fotocursus begrijp ik waarom jij altijd achter de lens stond.
Hier gingen we in Utrecht met de buurkinderen Frederique en Martijn naar het park, Jonas moest wel even wennen aan de eendjes. Jij maakte de hele tijd grappen over 'Jij bent me er eendje'. De kinderen begrepen er niets van maar dat maakte voor jou niet uit.