Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Maarten, Wat ben ik, wat zijn wij (Cécile & ik) geschrokken! Ik ben al enkele dagen bezig woorden te vinden. Ik kan het nog steeds niet bevatten en ik wil eigenlijk helemaal geen afscheid van je nemen. Ik ben dankbaar dat ik in de Introductie workshop op zaterdag 14 april 2018 in Oudewater je stem mocht horen en zelfs kon voelen. En gelukkig bleef het niet bij die ene dag. De zin: "Mag ik je aanraken?" blijft voor mij onlosmakelijk verbonden met Cranio en jouw stem. Met jouw passie en toewijding voor dit mooie vak en vooral je liefdevolle manier van lesgeven. DANKJEWEL, dat ik van je mocht en kon leren als student en zeker ook als mens. Ik maak een hele diepe buiging voor je. Mijn, onze gedachten zijn ook bij je lief en jullie drie zoons. Ik draag jouw stem in mijn hart en mijn 'innerlijk weerbericht' (vond ik altijd een fijn begin van jouw lessen) is denkend en luisterend naar jou: zonnig met af en toe een vleugje wind en een glimlach, tot horens, zullen we maar zeggen!

Wat een verdriet dat Maarten zo vroeg heengegaan is. Ik heb veel van hem geleerd zowel als leraar en als mens. Altijd behulpzaam, vriendelijk en vrolijk. Heel veel sterkte voor de familie, collega´s en vrienden. Wat zal hij gemist worden...

Al dagen ben je in mijn gedachten aanwezig...Ik voel een stilte van binnen. Toch weet ik dat je er nog bent. Al zien we je niet.. je energie zal altijd aanwezig zijn binnen Upledger en bij alle mensen die je lief hebt. Je komt opnieuw warmte en licht brengen en je aanraking zal altijd voelbaar zijn.

Het is met een mooie herinnering dat ik afscheid neem van Maarten. Ik volgde de workshop Helpende Handen om het daarna met mijn collega naar Belgie te brengen.
Het project heeft me een hele tijd gedragen hoewel het uiterlijk leek dat ik het droeg en vertaalde en aanpaste aan onze franstalige bevolking.
Ik herinner me zijn enthousiasme, zijn heldere kijk, zijn eeuwig jong lijkende expressie...
Dank dank dank... ik wens aan ieder die hem van dichterbij kende dat zijn aanwezigheid voelbaar kan blijven.
An

Ach Maarten...

Wieso Du?? Welch ein Verlust. Welch ein Schmerz.
Mein Mitgefühl gilt der Familie, engen Freunden und allen, die ihn lieb und gern hatten.
Es ist schwer zu denken, dass jemand Dich nicht gern haben könnte.
Man sagt unter uns Menschen sind manche als Engel zu Besuch und wenn ich hier sehe wie viele Herzen Du bewegt hast... Ja Maarten, Du bist dieser Engel hier für uns alle gewesen.

Ich werde Dich sehr vermissen...Es gibt nur einen Maarten wie Du es bist.

Es tut mir sehr leid.

Lieve Maarten,
Zo kan 'zacht' zijn. Op alle lagen. Diep verbonden met alles.
Je spiegelde mij in mijn eigen zoektocht naar mijn eigen zachtheid. Wat was het soms ongelofelijk confronterend als jij bleef en ik weg wilde gaan als ik de hoeveelheid zachtheid die ik mocht ontvangen tijdens onze contactmomenten niet meer durfde te ontvangen. Jij bleef en bleef uitnodigen om terug te keren.

Ik ben intens dankbaar dat ik je bij de levende anatomie mocht assisteren en dat je met een enkele zin en aanraking alle puzzelstukjes in elkaar liet klikken. "Niet twijfelen, maar volg je intuïtie". Daar maak ik iedere dag in mijn sessies dankbaar gebruik van.

Je bent mijn examinator geweest en je hebt me zowat cheerleadend gedurende de hele sessie geobserveerd. Ik durfde toen nog niet te genieten en dacht alleen aan presteren. Naar mate die sessie vorderde en ik jouw enthousiaste vinkjes op het papier kon voelen, begon ik uiteindelijk ook te verzachten. Dat ging over naar genieten. "Dit is cranio!", dacht ik toen. Genieten, meebewegen, soms liefdevol klemzetten en weer volgen.

We blijven verbonden, net zoals ons (ver)bind(e)weefsel. Op alle lagen. Los van tijd en ruimte.

In Liefde. "

A voice cannot carry the tongue- and - the lips gave it wings. Alone must it seek ether -and- alone and without nest shall the eagle fly across the sun - Kahlil Gibran.