Marca, een bijzonder persoon.
Eigengereid, introvert, creatief, lef, humor en wilskrachtig.
Marca en ik lagen samen in de wieg. Jij 14 november geboren en ik daarop volgend 14 januari. Als buurmeisjes zijn we met elkaar opgegroeid. We hebben een leuke onbezorgde jeugd gehad. Hoewel jij het wel letterlijk voor je kiezen kreeg met een kaakoperatie en regelmatige bezoeken aan de orthodontist, wist je altijd overal de humor van in te zien. Ik vond dat altijd bijzonder knap. Je klaarde je eigen zaakjes wel en wilde er niemand mee lastig vallen.
Ik kan hoofdstukken vol schrijven over onze jeugdbelevenissen.
Zo gingen we met onze moeders en Peter en Doeke regelmatig leuke dingen doen als de vaders aan het werk waren. Naar de dierentuin of het strand.
Ook bij huis hadden we voldoende pret. Eerst binnen de hekjes van de tuin in een tentje of zwembadje, maar later in de wijk met blikkie schop, slagbal en naakt slakken zoeken met de buurtkinderen. We hadden een leuke groep jeugd waar we veel mee buiten speelden. En jij Marca, jij had LEF. Je gaf nergens om. Daar waar ik nog even over moest nadenken omdat het toch wel spannend was, had jij het gewoon alweer gedaan. De vissen van het haakje van de hengel halen, belletje trekken, slootje springen, rommelen in de kelders van de Bleijenburgflat waar Oma van der Plas woonde, maar ook met de paarden een smal bruggetje over wat eigenlijk onmogelijk was. Je deed het gewoon en ik hoor je nog giechelen als dingen dan soms wel eens mis gingen. En met de paarden ging het overigens mis. Oskaty moest uit de sloot worden gehaald met behulp van een tractor die toevallig in de buurt was. Het arme paard had wat wondjes opgelopen en jij moest op een nat paard verder. Aan je vader vertelden wij dat Oskaty zich had bezeerd aan het prikkeldraad in het weiland. Want een beetje onverantwoord waren wij wel bezig geweest.
In de middelbare school tijd kregen wij onze eigen vriendengroepen. Je had altijd zat mensen om je heen en wist je goed te vermaken. Op zondagochtend als ik uit de kerk kwam, spraken wij altijd in jouw, met rood behangen, zolderkamer de zaterdagavond door. Jij lag dan nog heerlijk in bed en we kletsten bij over wat we afzonderlijk van elkaar hadden beleefd. Toen we 17 waren gingen we met Tante Toos en jouw moeder naar Mallorca, Playa de Palma. Het was de eerste keer dat ik ging vliegen. Een hele belevenis. Voor jou niet, jij ging met je ouders regelmatig naar Playa del Inglès (Gran Canaria) en sliep dan in het beroemde Barbacan.
Na 18 jaar Kareldoormanlaan gingen wij verhuizen. We bleven in De Lier wonen, maar de afstand maakte wel dat we elkaar minder gingen zien. Via onze moeders volgden we elkaar en jaarlijks met Kerst en verjaardagen stuurden wij elkaar kaarten. Tijdens de kraamvisites haalden we dan weer herinneringen op en was het als vanouds. De laatste 14 maanden hebben we weer intensiever contact gehad. Wat heb je gestreden en wat wilde je graag dat het goed kwam. Het afhankelijk zijn paste je totaal niet en ook hierin wilde je niemand tot last zijn. En zelfs in deze zware moeilijke tijd, ontbrak het je niet aan humor. Je zei niet veel, maar als je wat zei was het typsich een Marca opmerking.
Mar, bedankt voor de mooie herinneringen. Deze blijven voor altijd bestaan. Dikke x Caroline
