Een jaar of 8 geleden gingen Remco en ik met zijn mooie lemsteraak OW2 de Liefde voor het eerst mee met de zuiderzeevaart. Vol zelfvertrouwen en bravoure kwamen we zo ook het leven van Marco en Eva binnen stampen.
De eerste kennismaking was misschien niet helemaal de juiste aanpak. En op de vraag waar dat plantje aan boord voor was, antwoordden wij, dat is munt voor als er iemand verse muntthee wil en doet het ook goed in de gintonic....
Eva bleef vriendelijk glimlachen en dacht, deze peppi en kokkie gaan het nog zwaar krijgen. Bij Marco zagen we eigenlijk geen enkele reactie.... maar later heb ik wel begrepen dat hij het tikkeltje rebelse wel kon waarderen.
Gedurende de week trokken we steeds meer naar elkaar toe. Wij voor tips en trucs en zij voor een biertje, gintonic of een verse muntthee.
De basis voor onze vriendschap was gelegd.
In deze fase van onze vriendschap nam hij de telefoon op met: MARCO
Al snel ging hij ook mee wedstrijdzeilen op de lemsteraak
De eerste keer dat hij meevoer en Eva hem afzette, hadden ze onderweg gegrapt dat ze hem met liefde na een uurtje weer zou ophalen als hij al die drukte en flauwe grappen zat zou zijn.
Maar Marco bleef aan boord en is nooit meer weg gegaan.
Wat een fijne kerel om erbij te hebben en vergis je niet, die scherpe opmerkingen en flauwe grappen kon hij ook maken.
De onzekere kant van Marco vroeg zich af of hij wel voldoende wedstrijdzeil ervaring had om mee te varen. Heb hem uitgelegd dat wedstrijdzeilen bestaat uit een stukje tactiek, een paar trucjes en voor de andere 80% hard werken. Dat tactische deel heb ik geen moeite mee, de trucjes hebben we hem geleerd en dat harde werken pasten hem goed
Als onze stille kracht heeft hij menig wedstrijd het grootzeil getrimd. Het moest wel erg hard waaien voordat hij zijn handschoenen op zocht. Wat een kracht en uithoudingsvermogen had deze man. Tussendoor wist hij mij regelmatig tot rust te manen en had hij oog voor een ieder bij ons aan boord.
Het weekend dat ook Eef aan boord meevoer was voor hem echt een geluksmomentje. Na de wedstrijden zaten ze samen op het bankje drijfnat te genieten van het finish biertje. Op de vraag of de ‘cruise’ een beetje voldeed aan de verwachting, kwam er een hele grote grijns op zijn gezicht.
In deze fase van onze vriendschap nam hij de telefoon op met: HE MAAT. Ik ging vooruit en dat voelde goed.
Ik wilde Marco graag meevragen met het ijszeilen in de winterperiode. Dit betekent 10 dagen van huis en Eef weg. 4 dagen reizen en een weekje het Europees kampioenschap varen. Ik wist zeker dat hij dit leuk vond want hij had al minimaal 5 keer alle sterke verhalen moeten aanhoren en altijd waren zijn pretoogjes gaan glimmen.
Ik keurig bij Eva gepolst of hij “mocht”. Je kunt hem niet blijer maken was het antwoord.
Nou is het met ijszeilen altijd tot het laatst moment onduidelijk waar de omstandigheden goed zijn. Wordt het Polen, Estland, Zweden of toch Polen. Jullie begrijpen dat dit voor Marco, die graag weet waar hij aan toe is, erg lastig was. Op een gegeven moment belde Eva of we aub een beslissing konden nemen want het was ietswat onrustig in huis...
Op de paklijst had ik ook dit mooie oranje pak gezet omdat wij dat als team Holland altijd dragen tijden de prijsuitreiking. Marco sputterde tegen en zei: Een pak trek ik alleen voor Eef aan.
Toch kwam er een oranje pak uit zijn tas en inderdaad hij stond er wat ongemakkelijk bij. Denk dat we na vandaag wel kunnen zeggen dat we weer gelijk staan.
We hebben ongelooflijke mooie, spectaculaire en gezellige weken gehad in Estland. ook hier groeide hij per wedstrijd in z’n rol en werden we binnen de kortste keren een hecht team, of zoals een vriend deze week tegen mij zei: jullie waren een mooi setje’.
Inmiddels nam hij de telefoon op met: He Maatje..
Ik ben trots en dankbaar dat ik jou maatje mocht zijn.
Lieve Marco, jouw wedstrijd is gevaren maar je zult altijd in gedachten met me mee blijven zeilen
Vaarwel Vriend
