Wat schrijf je als iemand die je nabij staat toch nog plotseling uit het leven wordt weggerukt? Dan zijn woorden niet langer toereikend… Toch wil ik een poging wagen, ter nagedachtenis aan jou Marco, mooi mens en goede vriend😢
Lieve Marco, met diep respect voor de wijze waarop je, ondanks de negatieve vooruitzichten, je lot hebt gedragen, mocht ik deels dit laatste slotakkoord met je meelopen. Altijd in voor een grapje, maar ook serieus en met beide benen op de grond. Je oprechte aandacht voor je medemens maakte je een geliefde persoon. Zo op het eerste oog makkelijk in de omgang, echter niet persè makkelijk voor jezelf. Je wilde het beste uit jezelf naar boven halen, lastige vraagstukken ging je daarbij niet uit de weg. Ook niet als je dit zichtbaar pijn deed.
In de laatste fase van je veel te korte leven dacht je in eerste instantie, hoe kan het ook anders, niet alleen aan jezelf, maar ook en vooral aan anderen. Je dierbare auto werd ingeruild voor een andere, herinneringen voor later werden gemaakt en stiekem was je al een beetje aan het afscheid nemen. Maar man, wat was het onmenselijk om het leven los te moeten laten en datgene waar je hart het meeste naar uitging te moeten achterlaten: Suzan, Sidney, Sem enJesse.
Ik herinner mij voor altijd wat je dacht toen de arts je na de vaststelling van de uiteindelijke diagnose vroeg: ‘Wilt u wel behandeld worden?’ ‘ Schijten beren in het bos?! Natuurlijk wil ik behandeld worden!’ Maar je was zo netjes dit niet hardop te zeggen😉 Je ging de strijd vol aan, gaf ‘de vijand geen kans te hergroeperen’ en was onvoorstelbaar positief. Maar ondanks deze ijzersterke wil om te overleven spraken we langzaam aan over volhouden, moed houden, een leven na de dood, over loslaten en ja, over herinneringen maken nu het nog kan… Van Moringa thee en The Secret tot Immuuntherapie, van de hemel tot de aarde en weer terug, alles heeft de revue gepasseerd. Ik ben dankbaar dat ik je heb mogen leren kennen, Marco en dat zich een hechte, in mijn ogen bijzondere vriendschap heeft mogen ontwikkelen. Niet iedereen wil immers gezien worden met de Stafofficier BMW😉. Jou maakte dat niks uit. Jij was, bent en blijft een lichtje voor anderen, jouw voorbeeld zal diegenen die je achterlaat altijd bijblijven, in dierbare herinnering aan een man die het hart op de juiste plaats draagt. Lieve Marco, morgen neem ik afscheid van je fysieke aanwezigheid op aarde, maar in mijn hart leef je voort. Rust zacht, lieve Marco.
Lieve Suzan, Sidney, Sem en Jesse, veel sterkte en kracht bij het dragen van dit onnoemlijk zware verlies.
Irene Molenberg.
