Lieve mammie, ik wilde even zeggen dat ik je heel, heel erg mis en elke dag aan je moet denken. Waarom???? die vraag stel ik me elke dag opnieuw en ik blijf zoeken naar het juiste antwoord. Ik heb van Pat een heel mooi hartje en ketting gehad met een klein stukje van jou erin. Nogsteeds vind ik het moeilijk en denk ik waarom gebeurd dit ons en niet een ander waarom zoals je altijd zei: schijt die duvel niet eens voor een andere deur. Elke dag opnieuw denk ik nogsteeds na ruim anderhalf jaar "ach ons mam komt zometeen gewoon binnenlopen". Soms mis ik de momenten waarop je juist naar je moeder toe zou willen gaan. Het is en blijft nogsteeds een kei hard gevecht, een gevecht die we met zijn allen in de jaren zouden moeten winnen maar nogsteeds dat verdriet, nogsteeds dat gat dat niet op te vullen is door niemand. Altijd zal ik blijven denken hoe zou het nu geweest zijn als ze er nog was, wat voor mooie en leuke dingen zouden we nog hebben kunnen doen. Hoe lang had ik je nog mogen verzorgen, kon ik dat maar doen, kon ik je nog maar jaren verzorgen, toch vond ik het erg fijn jou te hebben mogen verzorgen. Het gaf me een speciaal gevoel een gevoel dat ik niet kan beschrijven of toch wel een soort gevoel van voldoening, trots ik weet het niet. Het mooiste in mijn leven tot nu toe is geweest de laatste 2 weken van jou leven zo mooi, vrolijk maar ook verdrietig het is iets moois om op terug te kijken. MAM ik ben TROTS op je hoe je dit allemaal hebt overwonnen je hebt je rust meer dan verdiend. Ik weet zeker dat er voor jou een heel groot plekje in mijn hart is opengebleven. Zou jij ons nu kunnen zien? Zou jij een speciaal plekje hebben gekregen daarboven. Volgens mij moet het daar wel heel mooi en fijn zijn. Mijn gedachten aan jou maken me blij maar tegelijkertijd ook verdrietig. MAM IK HOU VAN JOU EN MIS JE NOGSTEEDS ELKE DAG!!!!!!
Dikke kus
Linneke
