Afscheid Marie Thérèse Claessen-Van Gastel
Vrijdag 27 maart 2020

Beste familie,

Langzaam ben je van ons weggegleden
Elke dag een beetje meer
Telkens werd je weer iets ontnomen
Dat deed jou en ons zeer
Het is een gemis, een stille pijn
Dat je nooit meer bij ons zult zijn

Een veelzeggend gedicht op de rouwkaart, dat ons stil maakt. Nu we hier samen zijn om afscheid te nemen van
Marie Thérèse Claessen-Van Gastel

Op de kaart foto’s van prachtige beelden, die jullie moeder/ jullie oma heeft gemaakt. Haar ‘Spirit’ leeft voort in haar creaties

Vandaag is het lichaam van Marie Thérèse voor de laatste keer in ons midden. En haar lichaam is in het licht geplaatst, door de kaarsen om haar heen te laten branden als kleine warme vuurtjes, symbolen voor de liefde en warmte die we haar willen meegeven in de kilte van de dood.

De prachtige bloemen, door jullie uitgekozen, getuigen van jullie liefde en respect voor jullie moeder en jullie oma.

Afscheid nemen is moeilijk.
We weten dat de dood bij het leven hoort en natuurlijk gunnen jullie haar rust.
Toch voelen we nu pas echt hoe wreed de dood is, want de dood heeft jullie moeder/ jullie oma weggenomen, zij die jullie zo dierbaar was.
Afscheid nemen, is met zachte vingers wat voorbij is dicht doen en verpakken in goede gedachten der herinnering…

Ze zijn ons maar geleend,
die vele mooie dingen,
die lief, vertrouwd en veilig
ons dagelijks omringen.

Het is ons maar geleend,
gezondheid, welvaart, leven,
en wij pakken het aan
als was het ons gegeven.

Het is ons maar geleend,
alles waarvoor wij sparen,
alles wat wij beminnen,
alles wat wij bewaren.

Ze zijn ons maar geleend,
de vele aardse dingen.
Ons onbetwistbaar eigendom
zijn echter de vele herinneringen.

Afscheid nemen is met dankbare handen meedragen al wat waard is niet te vergeten…
Jullie verbintenis met jullie moeder/ jullie oma blijft bestaan, maar die verbintenis krijgt een andere plaats, wordt een herinnering.
Een herinnering die levend gehouden wordt door over haar te blijven praten en aan haar te blijven denken.

Afscheid nemen is niet loslaten, maar op een andere manier vasthouden.

Beste Marie Thérèse,

Wij moeten jou loslaten
Zodat je eindelijk
eindeloos kunt stralen
maar in ons hart
houden wij jou vast
voor eeuwig en altijd

En met onze ogen dicht
Is het weer even zoals toen
Genieten we in stilte van je
En houden we je vast
In onze armen
Zoals toen

Dank je wel
Dat je in ons leven was

Dit afscheid stemt jullie natuurlijk droevig, maar ik wil jullie vragen: neem niet alleen dat gevoel straks mee naar huis, maar ook iets van haar liefde, iets van respect, iets van de wijze waarop zij in het leven stond, iets waarmee zij jullie leven heeft verrijkt, want dat is iets dat niemand jullie ooit nog zal kunnen afnemen.

Dat is de mooiste herinnering aan Marie-Thérèse, jullie moeder, jullie oma.

++++++++++++++++++++++

Afscheid Mevrouw Marie Thérèse Claessen-Van Gastel
Afscheidsruimte crematorium Zegestede vrijdag 27 maart 2020

Wij zijn aangekomen op de plaats waar we definitief afscheid moeten nemen van jullie moeder/ jullie oma en waar we haar alleen achter moeten laten.

Voor we naar het muziekstuk Lente uit de Vier Jaargetijden van Vivaldi gaan luisteren, wil ik graag het volgende gedicht nog met jullie delen

Wie je in je hart bewaart
Die raak je nooit meer kwijt
Wat jullie samen hebben meegemaakt
Staat geschreven in de tijd

Wat jullie samen beleefd hebben
Worden mooie herinneringen
Zij blijven in je hoofd bestaan
De grote en kleine dingen

Met ieder van hier had zij wel wat
Een band soms zo speciaal
En nu jullie haar al zo missen
Is het zo onwerkelijk allemaal

Maar trots zijn jullie op wie zij was
En voor jullie altijd zal zijn

Denken aan haar als de wind straks waait
Bij elk straaltje zonneschijn
Bij de regen die op jullie gezicht neerdaalt

Als een kus zacht op de wang
Dan voelen jullie de vreugde die zij hier gaf
Jullie hele leven lang

Herinneringen komen en gaan
gevangen in de tijd
Maar wat je in je hart bewaart
Dat raak je nooit meer kwijt