Ook al gingen er jaren voorbij wanneer wij elkaar zagen, en hadden we geen innig contact, we hielden van elkaar. Ik ben blij dat ik je dat een paar maanden geleden nog heb kunnen zeggen en je voor de laatste keer dicht tegen me aan heb kunnen drukken en je een dikke knuffel heb kunnen geven. Ik herinner me dat we het als kinderen goed konden vinden maar ook wel eens boos waren op elkaar. En toch vergaf ik jou en jij mij als we weer eens gemeen tegen elkaar waren geweest. En dan gingen we weer lief samen spelen. De jaren dat we opgroeiden zagen we elkaar nog amper maar zijn elkaar wel blijven volgen. Uit het oog, maar niet uit het hart. En dat plekje in mijn hart zal voor altijd van jou zijn. Rust zacht meis.

Deze foto uit 2008, staat mij altijd bij als één van mijn (en misschien ook wel "de") dierbaarste herinnering aan Marjan. Een foto die ze zelf nooit echt leuk heeft gevonden, maar ik daar in tegen juist wel. Meer omdat dit mijn eerste foto van haar is, en een keer punt van mijn leven is geweest. Een keer punt waar van ik blij ben dat die met haar is geweest. Een keer punt die ik voor altijd zal koesteren.



Ze heeft mijn leven verrijkt en daar ben ik haar dankbaar voor.



Ik zal, en kan je nooit meer vergeten....