Lieve Marjan
Het is nu al weer 3 jaar geleden dat jij ons verliet en wat is er veel in die tijd al gebeurd.
Wij zijn verhuisd van nr 11 naar 15 en wat had je zus je graag ons plekje willen laten zien. En jou kleine man onze oom & tante zegger neefje & klein zoon wat zijn we trots op hem. Hij doet het heel erg goed op school als ik hem zie lachen zie ik jou.
Mijn hart doet zo veel pijn om te zien dat pa,ma & Nathalie jou zo missen en wat zouden ze je nog eens willen knuffelen wat een gemis is dit.
Ik zelf heb er ook heel veel verdriet van.
Ik heb altijd gezegd dat ik niet geloof dat er na mijn leven nog iets is maar aan de andere kant hoop ik het wel.
Mocht het wel zo zijn hoop ik dat je mijn Moeder (Oma tuin) daar al bent tegen gekomen die zijn wij nu ook al bijna een jaar kwijt.
Zou je dan tegen haar kunnen zeggen dat we haar heel erg missen en dat we van haar houden zou je haar ook kunnen vragen of ik het goed doe ik weet het niet .
maar 1 ding weet ik wel ik mis jullie en hou ontzettend veel van jullie .
Marjan we love jou.

weer je verjaardag zonder dat je hier bent,
zat net met je moeder te huilen op de bank,
kwam een foto van een trotse moeder met haar zoontje voorbij,
hadden we je hier nu nog maar zo naast ons gezien,
en je verjaardag kunnen vieren,
is nu een dag van bij elkaar zijn, en jou gedenken hoe je was,
een KANJER,
daarom is het gemis zo groot,hebben allemaal verdriet,
Lorena en Dyanne en je zus Nathalie en Andre
missen je ook verschrikkelijk,
waren ook weer rotdagen nadat we Nordy ook moesten laten gaan,
was ook zo ziek,
schat je zit diep in ons hart, houden van je ,
Pappa en Mamma

Nou schat
je zal al wel gemerkt hebben dat Nordy ook bij je is ,
hij was heel ziek , had ook die rotziekte , was 2 weken helemaal niet goed,
kon moeilijk plassen en poepen ,
Dieter heeft hem uit zijn lijden verlost,
hoop dat je daar plezier hebt met onze hondjes Castor Noeska en Nordy,
missen jullie allemaal
XXXXX

7 oktober 2016, 3 jaar geleden,
werd de waarheid dat jij goed ziek was, een begin wat voor ons de grootste nachtmerrie in ons leven is, een kind , onze Marjan, die we aan de gevreesde ziekte misschien moeten gaan missen, aan het eind van de maand waren wij met zijn allen in het UMCG om wat er in jou lichaam zat, te horen van de oncoloog, was niet best waren allemaal uitzaaiingen in je lichaam dus de brafremmers moesten daar tegen gaan vechten met een ander medicijn , nadat het slecht ging knapte je toch wel wat op met op de 30 ste januari een bericht die we met zijn allen meekregen , dat de uitzaaiingen voor 90 % weg waren, het zag er goed uit voor de toekomst alleen dat ene plekje deed pijn in je buik, maar dat was opstipatie zij de oncoloog, dus toch wat gerustgesteld zijn we naar jou favoriete restaurant gegaan om het te vieren, hadden er geen goed gevoel over dat het eten je niet kon bekoren, mede door de buikpijn.
De buikpijn die wat later bleek een ingekapselde kankercel was,
het ging zo hard dat we je de 2 de februari naar het ziekenhuis hebben gebracht en je daar weer uit mee kregen toen er niks meer aan je te doen was, en je thuis je laatste dagen met ouders, zus zwager en Dyanne en Lorena , Celvin en Richard natuurlijk, kon beleven, en we moesten je op 12 februari met pijn in onze harten laten gaan, je had er hard voor gevochten om bij ons te blijven, maar je was vergiftigt door dat je belangrijkste organen het opgaven.
Hebben je met heel veel mensen naar Nieuw Roden gebracht, waar we je nu gelukkig nog kunnen bezoeken,
Mamma's en mijn horrorfilm gaat nog steeds, en wij hopen dat die morgen stopt als je hier voor de deur staat met je HALLO en binnenstapt,
Helaas zal dat nooit gebeuren.
Schat we missen je vreselijk ....

Vandaag is het twee en half jaar geleden dat je ons moest verlaten.wat gaat de tijd vreselijk snel.
Nog elke dag staan pap en ik bij je graf en huilen.
Soms in stilte en soms hardop.
Nog steeds vol ongeloof,verbijsterd,wanhopig,verdrietig en ook woest.
We zijn voor jou blij dat je geen lange lijdensweg hebt gehad maar voor ons is het gemis te groot.
Je hebt zo gevochten om bij je grote kleine man te mogen blijven.
Jeetje meiske wat zou je trots op dat manneke zijn geweest.
Hij doet het zo goed maar wat mist hij jou.
Twee en half jaar alweer maar voor ons als de dag van gisteren,dat je naar huis mocht om te sterven.
Twee dagen mocht je nog bij ons zijn en we kunnen elke minuut dat je nog bij ons was beschrijven.
We missen je schat elke minuut een beetje meer.
Het doet zo vreselijk pijn
Liefs pap en mam

2 jaar terug al weer, hebben we met een geweldig stel mensen de loop gelopen,
ter nagedachtenis aan jou en de mensen die strijden en gestreden hebben tegen deze vreselijke ziekte.
Het was een emotionele loop voor ons allen, die ook een hoop tranen hebben gekost.
schat we houden van je en missen je vreselijk.
dikke kus van ons .