Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Voor Mark,

Het gevoel toen je net was geboren
Het gevoel van bij elkaar te horen
Het was een dag zo mooi, zo mooi, zo mooi
Elke dag weer schonk jij ons je lach
Toen de toekomst nog voor ons open lag
We dachten: we hebben de tijd aan onze zijde
De tijd voor jou en voor ons beide
We maakten plannen voor wel 100.000 jaar
Want we waren zo gelukkig met elkaar
Plotseling bleek je ziek te zijn
En daarvoor was geen medicijn
Wat we je toen nog konden geven
Was een zo pijnloos mogelijk leven
En met de hulp van de Heer
Lukte dat ons keer op keer
Nu is je aardse leven voorbij
Mark, Je bent vrij

Overige informatie
De tragiek van Mark’s sterven is dat wij mensen zo graag vergelijken, alles aan alles afmeten. Wij denken: hij is gestorven toen zijn leven nog maar pas begon. Hij is gestorven aan het einde van een schitterende voorbereiding. Dat denken wij omdat wij het leven toetsen aan aardse zaken als succes, carrière, noem maar op. Maar een mensen leven kun je niet meten. Baby’s, pubers, volwassenen en bejaarden, zij leven het leven even intens. In de eeuwigheid telt alleen het leven zelf. Niet de lengte, maar de kwaliteit ervan. En hoezeer dat leven was gevuld van liefde. Mark heeft de hartslag van dat leven gevoeld. Hij heeft gevochten en hij heeft genoten. Hij heeft zijn kunststuk volbracht, zijn rol gespeeld tot een schitterende climax, zó prachtig, dat wij inderdaad intens verdrietig zijn omdat het doek moest vallen. Maar de bewondering voor die prestatie blijft en die kan van invloed zijn op onze eigen kwaliteit, op de normen die wij moeten hanteren in óns leven. Dat zal de grote, volle vrucht zijn die groeit uit de kleine graankorrel die Mark was.