Tussen Meent en Cool
Schoten we elkaar voorbij in de tijd
Met soms een stationair gesprek
Vluchtig als de smaak van oploskoffie
Die je opslurpt voor je eerste rit, elke dag

Een koerier komt nooit aan
Want je moet altijd verder, of weer terug
Het was jou op het lijf geschreven
En steeds als ik je weer trof, in de stad
Zo vrolijk was je dan
Je gedachten, stille schroom,
verdwenen vlug
Oprecht blij dat je me weer zag

Dat de weg je bestemming werd
Gestorven in je harnas van blik
Teer als je eigen schil
Jij blijft voor altijd die zachte jongen
met die harde lach
Als ik je nog eens passeren kon
Tussen Meent en Cool, in vogelvlucht
Met je zonnebril op, je kop in de wind
En je eeuwig zwaaiende hand in de lucht
Goeie gozer...
Dag!