Lieve Marloes,
Wij kennen elkaar via de MPN waar wij als vrijwilliger elkaar eens per jaar zagen. Heel goed ken ik je dan ook niet, maar wat wij altijd deelden was een lach. Lachen om vrijwilligers die niet van die ene zeurpiet af konden komen, lachen om gevatte opmerkingen die we om en om maakte en lachen omdat we het gewoon ontzettend leuk hadden met zijn allen. Bedankt dat je onderdeel was van onze vrijwilligersfamilie en ik zal je missen. Kim

De kleine Marloes was vaak bij haar opa en oma Van der Schoor. Hoe oud zal ze zijn geweest bij deze gebeurtenis, 3 of 4 jaar oud? Haar jongste oom Nico, jongvolwassen, woonde als enige nog thuis en werd door zijn pa en ma in de watten gelegd. Zo vonden ze het geen probleem dat hij slaapjes op de bank deed. Marloes was echter bang dat hij het koud zou krijgen. Ze dekte hem liefdevol toe met een theedoek…..

Angela Duijndam

Tijdens de begrafenis van mijn vader in augustus 1998 legde Marloes een kaart voor opa Van der Schoor tussen de bloemen op de kist. Op de kaart had ze het onderstaande gedicht “De werelden die ik niet ken” voor haar opa geschreven.

Voor opa,

De werelden die ik niet ken

De wereld van oma,
vol flarden uit het heden, herinneringen uit het verleden.
Een wereld van angst, wanhoop, onzekerheid?
Nee, die wereld ken ik niet.

En jouw wereld opa, de wereld van de dood,
waar jij je rustig op voorbereidt.
Een wereld van verdriet of van verlossing?
Nee, die wereld ken ik niet.

Maar er zijn een aantal dingen die ik wel begrijpen kan.
Dat er eens slechts 1 wereld was,
Een wereld vol liefde en begrip.
Dat die mooie wereld uiteen viel in de werelden die ik niet ken.
En het verdriet om die verwijdering, opa, dat begrijp ik heel goed.

Liefs Marloes

Ik weet nog dat ik ’s avonds na de begrafenis nog bij het inmiddels gesloten graf ben gaan kijken en tussen de bloemen de kaart zag liggen en hem heb gelezen. Het gedicht van Marloes ontroerde me. Ik vond dat mijn eenentwintigjarige nichtje prachtig haar gevoel had beschreven en daarmee ook mij steunde in mijn verdriet. Zo jong en dan al zulke mooie dingen schrijven. Natuurlijk kende je op die leeftijd de werelden van dementie en dood nog niet. Gelukkig maar.

Wanneer je bijna vierenveertig bent, hoor je ook de wereld van de dood nog niet te kennen.

De tekst, “de wereld die je niet kende”, op één van de linten op het bloemstuk van de familie Van der Schoor was geïnspireerd door dit gedicht.

Nico van der Schoor

Dag Bas, Eva en Thom

Marloes was mijn 'overbuurvrouw' in de gang op het werk. Als ze op haar werk kwam, kwam ze vaak even bij Mieke en mij buurten. Even bijkletsen over van alles wat er speelde, dat was altijd een gezellig moment samen. Marloes was heeeeel betrokken bij haar werk. Maar het was overduidelijk dat jullie op nummer 1 stonden.

Peter

Lieve Bas, Vera en Thom,
Ik ken Marloes van de opleiding stedenbouwkunde in Delft. Ze was ook, nets als ik, actief bij studievereniging Polis. Ik herinner me haar uit die tijd als volgt: Marloes was altijd opgewekt, hartelijk, gezellig. Altijd in voor een gezellig kletspraatje op de gang. Ze wist en kon ook al veel, doordat ze al een opleiding in Velp had afgerond. Dat kon je goed merken. Ze maakte prachtige, technische tekeningen en kon haar ontwerpen prima uitleggen. Ze wist wat ze wilde en werkte daar hard en gedreven naartoe.
Nadat we beiden onze opleidingen hadden afgerond, gingen we allebei aan de slag en raakten we elkaar een beetje uit het oog. Totdat we elkaar jaren later ineens weer tegenkwamen in de gang bij basisschool Jan Vermeerschool. We herkenden elkaar direct en raakten natuurlijk aan de praat. Onze kinderen Vera en Niels en later ook Thom en Fieke bleken in dezelfde jaargroep te zitten. Later in de middenbouw zaten Niels en Vera zelfs bij elkaar in de klas. En nu zitten Thom en Fieke in dezelfde groep.
Door jouw ziek zijn en de coronatijd kwam je de laatste twee jaren niet zo vaak meer op school. Jouw leven is veel te vroeg gestopt. Ik weet zeker dat er anders nog vele praatjes op het schoolplein hadden gevolgd. Want ook hier was je betrokken, vrolijk en vol energie. Net zoals in je studentenjaren. Zo zal ik me je ook herinneren.....

Hallo Bas, Vera en Thom,
Een prachtig bloeiende appelboom in onze straat... Het mooie resultaat van ons straatgroepje
'Boom op het hoekje'. Nadat de fijne klimboom in onze straat plotseling was omgezaagd, was Marloes direct enthousiast om mee te denken over een nieuwe boom die er mocht komen. Jullie moeder bedacht de naam voor ons groepje en voegde de heerlijk vrolijke groepsafbeelding toe. Het was leuk om samen met elkaar te bedenken hoe wij er voor de straat een mooie groene plek van konden maken. Jullie moeder was van de samenwerking, dat was wel duidelijk: anderen erbij betrekken, ideeën delen en op een fijne manier samen tot een mooi resultaat komen. Nou, dat is gelukt! Toen de boom kwam, hebben we samen met jullie, Vera en Thom, plantjes onder de boom gezet, lekker prutsen in de aarde. Er staat nu dus een prachtige appelboom met mooie beplanting er bij.
Hoe graag hadden wij allemaal, samen met haar de eerste appels geplukt. Ideeën waren er genoeg: er zou een appeloogst feest komen voor de hele straat met appelflappen, appeltaart, appelpannenkoeken en appelmoes! Maar één ding spreken we af: dat appeloogst feest dat gaat er komen. We plukken allemaal samen de appels , maken lekkere dingen én een goede fles appelcider. En dan toosten we samen op jullie prachtige moeder!
Lieve groet, Pema, Susan en Sarah Fay.

Lieve Marloes,
Twee maanden geleden leerden wij elkaar kennen in het hospice. In mijn dienst werd je opgenomen. Toen ik je achternaam zag, wist ik het meteen: we zijn familie van elkaar! Jouw vader Piet was mijn neef. Jouw oma was mijn tante Pie. En hoe bijzonder is het dat je elkaar niet kent, maar wel een band voelt. Zo ging het bij mij en ik heb in al die weken zoveel aan jou gedacht en aan Bas, Vera en Thom. Ik kon een beetje getuige zijn van de moeilijke en mooie momenten die je nog had in het hospice. In onze gesprekjes ging het vaak over thuis, je vertelde hoe zwaar het voor je was. Maar je aandacht ging vooral uit naar Bas en de kinderen. Samen kwamen jullie soms eten in het hospice, een aantal keer heb ik voor jullie gekookt. En natuurlijk ijs met aardbeien en slagroom toe. Het was fijn om dat te kunnen doen, om jullie gezinsmomenten tot een klein feestje te maken. Toen je overleed had ik weer dienst, het was weer een maandag. Het was mijn verjaardag, we hadden het er nog over gehad. Jij op 9 juni jarig, ik op 7 juni. Het werd jouw sterfdag. Dat vond ik zo bijzonder, alsof het zo moest zijn! De korte tijd dat ik je een piepklein beetje mocht leren kennen staat in mijn geheugen gegrift.
Marlies van Dooren- Overgaauw