Zo herinner ik je Martyn, vol trots bij een van de Brabantse museumbussen.

Beste Martyn Stoffelen, wat was het een schok voor mij en alle anderen toen ik hoorde dat je, uit het niets, uit ons midden bent verdwenen. Ik kon helaas niet op je crematie aanwezig zijn, ik hoop dat je hiervoor begrip hebt. Na het smsje wat ik uit Nederland ontving, heb ik een uur in shock en verbijstering langs de ringweg van Havana gestaan. De daaropvolgende dagen spookte je constant door mijn gedachten. Ik vind het een eer om je gekend te hebben; tijdens talloze Stichting Veteraan Autobussen - werkgroep Brabant-evenementen hebben we samen conducteursdiensten gedraaid, waarbij het altijd het spel was wie de mooiste opbrengst had.
In oktober heb ik je nog in een lesbus gezien In Eindhoven, ik hoopte zo dat je binnenkort ook zelf op de bus kon gaan rijden. 17 januari kwam ik je nog bij toeval tegen met een maat bij de McDonalds in Veghel, ik vond het erg leuk om je daar nog te spreken. Martyn, ik ga je missen.

Ik ben gisteren nog naar de plek gereden, uiteraard op een passende wijze. Aangezien ik je crematie niet heb kunnen meemaken wilde ik op deze manier afscheid van je nemen.