Lief Maudje,
Vandaag ben ik jarig, een dag waarbij je vrolijk bent, en vrolijk hoort te zijn. Maar toen ik vanmorgen wakker werd was het eerste waaraan ik dacht: "Morgen is het al 3 jaar geleden!" Het lijkt de dag van gistere wel. Ik zat in groep 8 en we waren aan het knutselen, maar opeens zag ik dat mijn vriendinnen in een groepje stonden te fluisteren. Ik dacht dat ze aan het roddelen waren over mij, maar na een paar minuten kwam een vriendin naar me toe en zei: "we durfde het je niet te zeggen, en misschien wilde je het van je moeder horen ofzo, maar Maud Gulpen is overleden."
Ik wist niet wat ik hoorde. En op zo'n moment wil je dat ook niet geloven. Ik heb een minuut voor me uit gekeken en toen pas moest ik echt huilen. Ik heb vanaf kleins af aan altijd met je gedanst bij Ballet Michelle. Je was altijd hardstikke goed en stond toch wel altijd vooraan! Maar nu was er vooraan steeds een leeg plekje. Normaal werd er altijd leuk gekletst op JazzBallet, maar nu was het zo anders. Zo leeg, zo kaal, zo kout. We wisten ook niet hoe we er mee moesten omgaan. Het enige dat ik me nog kan herrinneren van die Balletles, was dat mevrouw Silvia zei: "Zoals jullie wel al gehoort hebben, is er iets heel vervelends gebeurt, willen jullie erover praten, of gewoon dansen." We waren maar gewoon gaan dansen omdat we niet wisten hoe we er mee moesten omgaan. Het was een rare, verdrietige les.
Nu, bijna 3 jaartjes later, lijkt het alsof het gat weer is opgevuld in de les. Je zusje, Laura, zit nu bij mij in de groep. Als ik haar zie, moet ik altijd aan jou denken. Ze is net zo lief als jou. Niks kwaads in zich, altijd vrolijk. Een betere meid kan je je niet wensen.
Maar het leven gaat door, dat van mij, je familie, je vrienden en vriendinnen, voor iedereen. Maar, Maudje, we zullen je nooit vergeten. Je blijft altijd mijn vriendin met die mooie blauwe ogen. Ik mis je Maud!
