Hey Maurice kerel,
...hoe is het? wil ik automatisch aan je vragen, zo gaat dat in een cliché telefoongesprekje. Een paar weken terug spreek ik je/jullie nog live bij je thuis, net voor je enorme reis, een wel verdiende vakantie met Sylvia van volgens mij maar liefst van 4 dagen Kaapverdie, toch? Dat was jij, dat zijn jullie, kei en keihard werkend voor jullie Trots, de Drankenhandel in Utrecht. Ik zei nog dat je sterk vermagerd was, een longontsteking of zoiets had je van de huisarts begrepen. Vinger aan de pols en anders zelf een privé kliniek benaderen, niet wachten op die reguliere zorg zei ik nog voordat ik weer één van mij avonturen in ging, dit keer naar Engeland...
Maurice, als échte kerel spreek je niet vaak uit wat je denkt, hoe je je voelt etc. Voor mij was jij echt 'een mooie man, een fijn kerel, rustig en vooral lief voor je naasten. Naast de gezelligheid die er altijd was bij jullie aan tafel. Jullie geluk samen als gezin tijdens de vele etentjes in met name de Smidse afgelopen jaren blijven mij dierbaar bij. NECTAR, jouw trots, man wat leefde jij voor die toko. En wees in ieder geval gerust Maurice, die drive waarmee jij altijd vol passie voor ging, diezelfde karakter eigenschap zit voor de volle 200% in je mooie en lieve dochter Laura, mogelijk brengt dat wat licht in de duisternis voor de toekomst.
Dat ik mij enorm geraakt voel momenteel is zachtjes uitgedrukt..., voel me ronduit kloten door dit wat jou heeft moeten overkomen in een tijdsbestek dat als een rollercoaster over jullie/ons heen is gedenderd. Zelf 50er en maar weer eens op de feiten gedrukt dat genieten van het leven zo belangrijk is, maar ja wanneer maak je dat nou eens werkelijkheid, je leven gaat door en je doet je ding, toch? Jij niet meer jongen, het is gewoon niet te bevatten, niet te voorzien niet te willen geloven..., cliché op cliché maar je bent er niet meer en het feit is, nu zo kort na je 'vertrek', onacceptabel voor de nabestaanden en egoïstisch als we zijn; ja ook voor mij.
Maurice, de afgelopen weken, continu de drang om je (nog) te willen zien. Mijn voorgevoel wegdrukken lukte nauwelijks, of ik het wist..., ik niet maar 'iets' in mij in ieder geval wel. Ik besprak het zelfs met intimi, wat ermee te doen. Gá er gewoon naartoe..., ik durfde het niet, sorry maar was bang dat je/jullie thuis, mogelijk (en zeer begrijpelijk) rust wilde en deze klap zelf eerst moest verwerken om vervolgens keihard te werken aan herstel. Verdriet en gevoel van onmacht maar zelfs was hier jouw werklust niet tegen opgewassen Maurice. Vanmiddag komen we een kaarsje voor je branden, dat wil ik niet, ik wil dat je leeft omdat je nog een leven voor je hebt, portverdorie wie had dit alles zes weken geleden kunnen denken... Ik hoop dat je me hoort, dat je dit meekrijgt en we ergens toch die 'bevriende' relatie kunnen vasthouden.
Vaarwel vriend -x-
Robin en ook namens Myanou & Joshua (voorheen Brasserie de Smidse - Voorthuizen)