Lieve Max, nu ik er over na denk, heb ik alleen maar mooie herinneringen aan jou. En die herinneringen zal ik altijd koesteren. Ik merkte dat ik geen goede foto van ons samen kon vinden, maar agh.. wat geeft dat ook, die herinneringen blijven toch wel. Wij groeide dan ook op ver voor de tijd van de selfies en instagram, en waren vooral bezig met een voetbal en een skateboard. Mijn eerste zelfstandige vakantie maakte jij onderdeel van uit. Met Joris, Pieter en Luc naar Zeeland om vervolgens de Xbox overtoeren te laten maken. Ja jij was er bij, met je onmiskenbare glimlach.
Toen je ging studeren verloren we elkaar uit het oog, en zagen we elkaar wat minder. Maar de keren daarna dat we elkaar zagen, spraken we altijd. Over vroeger, over hoe trots je op Joris zijn koters was en over hoe de toekomst eruit ging zien. Het was altijd een plezier om die vrolijke grimas tegen te komen in, vooral, de late uurtjes van de nacht. Want dat was jij, Max, je was een levensgenieter. Je bulderende lach was altijd aanstekelijk en je pretogen zorgden ervoor dat de mensen om jou heen het naar hun zin hadden.
Nu is die lach niet meer, en weet ik dat onze spontane ontmoetingen er ook niet meer zullen zijn. Ik ga je nog één keer zien, vanavond, als ik afscheid van je kom nemen. Maar jij zal mij niet kunnen zien. En dat feit, doet mij heel erg veel verdriet.
Rust zacht Max,
Liefs,
Ruud
