Toen ik werd geboren was je er al bijna 17 jaar - je was mijn zus maar ook mijn vooruitgeschoven post in de grote mensen wereld. Ik had een zus die een tijd in Ethiopië woonde - wie van mijn vriendjes kon zoiets zeggen? Niemand van de familie was zo consequent energiek en (meestal) optimistisch, en dat bleef je bijna je hele leven. Als ik belde, de laatste keer dat ik je opzocht, steeds was er die vrolijke energie. Je was voor mij ook een van de belangrijkste woordvoerders van pappa, onze vader, die overleed toen ik nog geen drie was en die ik me niet herinner. Je vertelde me vaak over hem.
Nu wens ik je rust en helderheid op je nieuwe, innerlijke weg. In gedachten blijf ik bij je. Liefs van Michiel

Deze foto's zijn genomen in 1970 in mijn ouderlijk huis op de Utrechtseweg in Hilversum. Ik herinner me de drukke, vaak vrolijke invasies van Mic (toen nog Minnie), Fred, Hans, Joyce en Erikjan(netje) waar ik als -stil verlegen- kind erg van genoot. Er werd intensief gespeeld, gepraat, gegeten, geruzied maar ook veel gelachen. Toen ik wat ouder was ging ik een paar keer naar Sittard om samen met Joyce Carnaval te vieren en laafde ik me aan de zuidelijke gezelligheid.
Om in één klap tegenover buitenstaanders onze ingewikkelde familierelatie uit te leggen noemde ik Mic, die qua leeftijd mijn moeder had kunnen zijn, vaak 'Het zusje van mijn zusje'. Ik mocht haar graag. Mic, met haar felle ogen, haar mooie rode haren, haar uitbundige lach, haar hartelijkheid, haar vurige temperament - waardoor ze ook lang niet altijd makkelijk was voor haar omgeving en voor zichzelf- en vooral haar grote, warme spontaniteit. Ik ben dankbaar dat zij deel heeft uitgemaakt van mijn leven.
Lieve Hans, Joyce en Erik, ik wens jullie en alle andere nabestaanden heel veel sterkte en liefs, Jetske

foto 1: Anje Vulsma en Mic
foto 2: Jetske en Joyce