Lieve Chiel,



De uren tellen nu af naar jouw uitvaart. Het ongeloof overheerst nog steeds bij mij. Maar daaronder zit een diep verdriet om jou.

Dat jouw leven niet verder mocht duren.

Dat jij niet langer mag genieten van jullie prachtige gezin, van het heerlijke leven samen met Monique en Kris op die mooie plek waar je zo trots op was.



Vandaag, op 21 juni 2025, is het 17 jaar geleden dat Harco en ik trouwden op het strand van Texel. Natuurlijk was jij daar bij.

De meeste herinneringen aan jou gaan over samen feestjes vieren.

De kookclub was altijd een feest – avonden vol heerlijk eten, fijne wijn en echte gezelligheid.

We begonnen vaak met gesprekken over het alledaagse: werk, opvoeding, het leven. Maar ook was e tijd voor grotere levensvragen.

En aan het eind was het altijd tijd om te zingen en te dansen.



André Hazes, de Dubliners... de buren werden vooraf gewaarschuwd.

Jij vond Hazes niets, begon liever met een paar nummers van Coldplay of Pearl Jam.

Maar uiteindelijk gaf je je altijd over.



Lieve, zorgzame, stabiele, geïnteresseerde, warme Chiel.

De man met een stevige mening – over muziek, over honden – en daar liet je je niet zomaar vanaf brengen.

Ik zal je missen.

Je stevige, warme knuffels.

De gezellige, veilige plek waar ik altijd even kon landen in het feestgedruis.

Ik heb genoten van de avonden samen met jou en alle anderen.

Dankjewel, lief en mooi mens, voor je warmte en je liefde.



Lieve Monique en Kris,

Deze hele week vind ik de woorden niet om uit te drukken hoe afschuwelijk ik het vind dat jullie je liefste man en vader moeten missen.

Jullie drie-eenheid wordt nu een twee-verbond, met Chiel voor altijd in jullie hart.



Liefs,



Bernadette