Oeh sjippie- was het eerste dat ik vanochtend dacht toen m'n zusje me na een royaal uur slaap kwam wekken.

"Daan, volgens mij ademt ma niet meer."
"Is ze overleden dan?"
"Nogal, ja."

Die conversatie en die eerste gedachte geeft maar aan dat wij kinderen van die ontzettend lieve Moeke zijn. En zéker dat ik de rest van mijn leven ga laten zien dat ik haar zoon ben! Het eerste deel van de erfenis heb ik trouwens al een paar jaar binnen: haar danskwaliteiten. Maar dat terzijde.

Die foto? Ja, natuurlijk ben ik erg verdrietig. Maar hé, hoe kennen we Moeke, Monique, Mamserd of hoe je haar ook wilt noemen, nou het beste? Als een lieve vrolijkerd met knetterveel energie! Dus daarom: proost op je leven, daar ga je Moeke! Zie je daarboven wel weer, over een jaar of 50, 60. Kijk maar wat het goedkoopste is qua reserveringskosten voor een plekje voor mij, ga ik er rekening mee houden. (Humor? Nou echt wel, die Moeke van mij zit te lachen hoor, daarboven!)

Nu ga ik voor jou even snoeihard een paar fijne platen draaien, kunnen we samen dansen en vals zingen. En het duurt nog even tot de avond valt, maar ga je vanaf nu iedere avond m'n sterrenstof zijn, Moeke?

Ik hou van je. Zo ontzéttend veel.

Daan