Sterkte met ditr groot verlies

Rust zacht Monique....

Ruim 12 jaar geleden leerde ik Monique kennen, toen ze met Milan bij mij op de hondenschool kwam. Toen ik 2 jaar geleden de hondenschool stopte om een uitvaartbedrijf te beginnen, was Monique enorm geïnteresseerd. Ze kwam kijken, en schreef een artikeltje, toen ik bezig was mijn afscheidskamer te realiseren. En ze kwam ook langs, en schreef een artikeltje, toen alles klaar was. Ze vond het prachtig.

Bizar ? en niet te bevatten ... dat ze er 2 jaar later zelf ligt ...

Monique was een prachtig mens ...


(Tekst uitgesproken tijdens de uitvaart van Monique op 6-9-2011)

Der binnen mementen din stoekt de tied

Henk Smit

Bijzondere mensen sterven niet
Zij gaan wel
Maar blijven toch altijd in onze gedachten

Hierbij wil ik de nabestaanden alle sterke toe wensen

Monique,
Je hebt mij zakelijk een aantal keer enorm geholpen....
Ik ben je daar heel erg dankbaar voor...
Ik vind je een kanjer...

Rust zacht meid...

Rust zacht Meid.

Bekijk hier de fotoslideshow die Boy van Dulmen maakte voor de uitvaart op 6 september

http://www.youtube.com/watch?v=RaSZmWu37l4

Monique

Toen je 48 jaar geleden werd geboren, lag er een klein knuffelkatje op je te wachten in de wieg.
Op verschillende foto?s van toen sta jij met dat knuffeltje onder je arm.

Altijd sleepte je dat katje met je mee, zelfs aan tafel. Als het beestje in de soep viel, likte je eerst het katje af en vervolgde dan de maaltijd.
Het bleek een voorbode van je grote dierenliefde. Hadden we thuis al honden; toen je eenmaal op kamers ging, volgden katten, je honden Daan en Milan en zelfs een drietal kippen.


In je laatste dagen haalden wij met jou jeugdherinneringen op.
Samen met je vriendje Joep haalde je veel kattenkwaad uit. Dat zat er al vroeg in.
Stiekem ging je roeien en kwam thuis met maar één schoen aan. De andere lag op de bodem van de IJssel.

En van al die lekke banden bij het belastingkantoor? Daar wisten jullie ook meer van.
Samen liepen jullie als kleuters langs de spoorbaan tot het Graafschapstadion, terwijl wij uiteraard van niets wisten.

Je was voor niets bang. Rustig stond je bij je vader bovenop het dak of zat voorop de brommer bij je grote broer, die aan het schansspringen was. We zien nog die wapperende, blonde haren boven de schutting uitkomen.

Na de lagere school ging je naar de MAVO. Omdat tekenen je lust en je leven was, wilde je dolgraag naar de kunstacademie. Maar ja, daar moest je HAVO voor hebben. Via verschillende opleidingen lukte het je, doorzetter die je was, vervolgens toch je droom waar te maken en je ging naar Enschede. Later vervolgde je de opleiding bij Minerva in Groningen en in het noorden van het land ben je uiteindelijk blijven hangen.

Na de Minerva ging je in je eentje een halfjaar naar Australië. Je had niet veel geld en pakte van alles aan. Je verkocht bijvoorbeeld deur aan deur schilderijen voor een kunstgalerij met het verhaal dat je ze zelf geschilderd had. Je verkooppraatjes waren blijkbaar goed, want je maakte een behoorlijke omzet, zodat je je verblijf daar kon bekostigen.

Eenmaal terug in Nederland begon je als fotojournalist bij het Dagblad van het Noorden om later de overstap te maken naar de Koerier in Veendam, waar je het prima naar je zin had.

Al die tijd reisde je knuffelkatje met je mee. Van Doetinchem naar Wierden en Enschede, van Groningen tot Australië om uiteindelijk te eindigen in Eexterveenschekanaal; telkens kreeg het knuffeltje een plek op je nachtkastje.

Ook je op je laatste reis zal je katje je vergezellen. Samen uit, samen thuis?


(Tekst uitgsproken tijdens de uitvaart van Monique op 6-9-2011)

Tyfuszooi, kut, het is allemaal zwaar kloten.

Al ben ik het er helemaal mee eens, het zijn niet mijn woorden.
Het was de manier waarop Monique de afgelopen maanden haar sms\'jes en mailtjes kracht bij zette.
Tja Monique hield nu eenmaal van duidelijkheid.

Een klager was ze echter zeker niet. Met deze krachttermen gaf ze uiting aan de frustratie en boosheid over wat haar op veel te jonge leeftijd was overkomen.
Het was ook, de soms best zwarte humor, die haar op de been hield.

Zo had een verpleegster die niet echt om haar grappen kon lachen, volgens Monique maar weinig gevoel voor tumor.

Hoewel boos en verdrietig, was Monique niet van plan om de strijd tegen de onrechtvaardige moordenaar in haar lijf op te geven.
Ze was een bikkel. Een echte vechter en doorzetter.

Ik kan me nog goed herinneren dat we ruim 30 jaar geleden - we zaten samen in een bandje - moesten optreden en Monique een zware buikgriep had.
Het concert annuleren was voor haar onbespreekbaar. Nee, ze parkeerde een toiletrol op het toetsenbord, vroeg mij om de aankondigingen wat op te rekken en sprintte tussen de nummers door naar het toilet.

Nooit opgeven, altijd volhouden, altijd doorgaan. En nergens bang voor.

Monique kon hard zijn voor zichzelf, maar ook voor anderen. Eerlijk is eerlijk, ze was niet voor iedereen even makkelijk. Altijd kritisch, waardoor bochten soms net wat kort werden genomen.

Bovenal echter was ze warm en inlevend. Dat kwam niet alleen in haar privéleven tot uiting, maar zeker ook in haar werk als journalist voor de Koerier. Want dat was ze, een rasechte journalist, met een fantastische pen.

En natuurlijk hield ze zielsveel van Tineke. Samen hadden ze het goed te midden van de honden, katten en kippen.
Het was aandoenlijk hoe Hendrik, haar troostkat, tot het eind toe op haar bed lag en over haar waakte.

Wat ben ik blij dat we in juli samen nog een weekend naar Berlijn zijn geweest. We hebben gedronken, gelachen, genoten.
Geniet was ook de boodschap die Monique mij in haar laatste dagen meegaf en die ik nu aan jullie doorgeef.

Geniet zolang het kan, want soms is het leven onrechtvaardig kort

(Tekst uitgesproken tijdens de uitvaart van Monique op 6-9-2011)