Hoi Natas, vandaag is het alweer 5 jaar geleden dat jouw kleine meid werd geboren. Jullie waren zo gelukkig samen met die prachtige baby. Een geluk dat wel van héél erg korte duur zou zijn. Maar toen jij beschuit met muisjes at wist je dat nog niet. Niemand wist op dat moment hoe wreed het noodlot zou toeslaan. Enkele uren later ben jij stilletjes weg gegleden, en 2 dagen later was je er niet meer. Voor Delano, je vader en moeder, je zus Jennifer en alle dierbaren, begon toen een nachtmerrie. Hoe konden ze nu blij zijn met de geboorte van Shalaya als ze tegelijk voorgoed afscheid moesten nemen van jou??? Een bijna onmogelijke opgave....Nu, 5 jaar later, is jouw baby geen baby meer, maar een kleine jonge dame, een prachtig en lief kind waar iedereen van houdt, die nu pas begint te beseffen dat ze een mama mist. Natuurlijk heeft ze een lieve papa die ook nog mama probeert te zijn, maar je begrijpt wel wat ik bedoel...Ik weet dat je alles ziet van waar je nu bent, dat je over je dochtertje waakt, maar je had gewoon hier moeten zijn. Zo oneerlijk en niet te begrijpen wat jullie is aangedaan. Jij hebt helemaal niet van jouw kindje kunnen genieten, zij heeft nooit haar mama mogen kennen...en dan het verdriet die het heeft teweeg gebracht bij o.a jouw vader, waar ik persoonlijk ook mee te maken heb omdat ik met hem samen leef...We proberen elkaar zoveel mogelijk te steunen, want zoals je weet heb ik zelf ook een dochter verloren...ik weet hoeveel pijn het doet...het is een gemis en een verdriet die je je hele verdere leven meedraagt. Er is niets ergers in het leven dan een kind verliezen...
Morgen gaan wij samen naar het verjaardagsfeestje van jouw kleine meid...jouw pa is helemaal gek op haar, hoe kan het ook anders, ze lijkt ook precies op jou, ze is een stukje van jou...
Dikke knuffel van mij lieverd, en geef jij er ook eentje door aan Kim?
