Lieve familie van Niels, ik wou jullie heel veel sterkte wensen om dit grote verdriet te kunnen dragen. Ik weet zelf ook wat het is om een kind te moeten verliezen, en het is gewoon heel erg moeilijk, bijna onmenselijk, om zonder hen door te gaan. Het is niet meer leven, maar overleven... Maar je hebt geen keus, je moet verder, voor de rest van je gezin. Ook bij ons was ons Kim plots weg, zonder afscheid, zonder verwittiging...Op dat moment ga je zelf ook een beetje dood, want je kind is een deel van jezelf...Het wordt nooit meer zoals het was, maar ook al lijkt het alsof de wereld voor je stil staat, en kan je nu nog niet geloven dat je ooit weer blij zal kunnen zijn, er komt een tijd dat je er leert mee leven, dat het verdriet iets milder wordt, dat het een plaatsje krijgt. Het gemis zal altijd aanwezig blijven, en het verdriet blijft ook, hoe kan het ook anders, maar het wordt draaglijker, al heeft dat heel veel tijd nodig. Ik hoop dat jullie heel veel steun hebben aan elkaar. Probeer het niet in je eentje te doen, praten helpt, praten moet...Niels zal altijd een deel van het gezin blijven, ook al is hij niet meer lijfelijk aanwezig. Ik ben er van overtuigd dat onze kinderen ergens zijn waar het goed is, en dat ze bij ons zijn, over ons waken, en dat we ze ooit weer terug zien. Voor mij is dat een grote steun, maar dat is natuurlijk heel erg persoonlijk. Ik stuur jullie heel veel warmte toe voor de komende maanden, feestdagen die geen feestdagen meer zijn, koude, donkere en trieste dagen, het maakt het allemaal extra moeilijk...Ik brand wat kaarsjes, en hoop dat die jullie een klein beetje licht brengen. Liefs.
