In januari 2011 heb ik Otmar op zijn ?droomplek? in Commewijne bezocht waar hij samen met Irene oud wilde worden. Daar kon ik zijn drang naar het buitenleven invoelen. Hij kon boeiend vertellen en zijn standpunten vurig verdedigen. Ik heb ervan genoten en evenzo van de verhalen die zijn zus Jenny mij over hem vertelde.
In de relatief korte tijd dat ik deel uitmaak van de familie, prijs ik mij gelukkig hem gekend te hebben.

Lieve Ot,
In leeftijd verschillen wij dertien jaren zodat we onze jeugd niet samen hebben doorgebracht. Toch bewaar ik heerlijke herinneringen uit latere tijd waarin we veel weekendtochtjes buiten Paramaribo maakten. Jouw brede interesse en vele ideeën zorgden altijd voor voldoende gesprekstof en maakten jou tot een bijzonder mens.
In de laatste weken hebben we veelvuldig telefonisch contact gehad. Dit waren voor ons beiden zeer waardevolle momenten die ik blijvend zal koesteren.
Otmar, rust zacht.