Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Herinneringen blijven hangen,
tussen de bomen in het bos.
Terwijl ons leven verder hobbelt,
soms mooi, dan weer moeizaam.
Het was een voorrecht je te kennen,
ook al is dat woord te groot
voor de spaarzame ontmoetingen
die ons hebben verbonden.
Rust zacht lieve Otto.
Vaar wel lieve Astrid.
Welmoed en Frans

Met dit citaat uit Otto's boekje Re wil ik onze vriendschap herdenken. Jaren van stilzwijgen werden opeens uitgewist door enkele lange gesprekken in het atelier, afgewisseld met het bekijken van schilderijen en tekeningen die steeds weer verrassingen boden. Duisternis en licht beheersten zijn werk. En steeds was het de vraag waar hij zelf was, wat hij wilde bereiken en of hij erop mocht vertrouwen dat anderen zijn werk waardeerden. Ik dacht de afgelopen tijd af en toe aan hem omdat ik een tentoonstelling in voorbereiding heb waarin zijn werk niet mag ontbreken. Daar hoop, ik later dit jaar nog eens op terug te komen. Astrid, veel sterkte.

Dear dutch relatives,
Our deepest condolences on hearing of the news of Otto. Heather and I spoke with him 5 years ago at our last visit. We did find him as a person who was unsure in life as if floating on a cloud and see where that will bring him. We spoke of our only comfort in life and in death - that of Jesus Christ - and he knew of Him because of that faithful upbringing of oom Abel. We hope and pray that he has finally found peace in God. Our God is a merciful Father and a gracious Judge.
We pray for comfort of those left behind that they too may have that comfort.
"O Lord, how great are Thy works and Thy thoughts are very deep" Ps. 92:5 Otto was a great thinker as well. We hope and pray that he also thought about the greatness of our God and is now resting in Him.
With love,
John & Ingrid Sikkens (nee Egberts)

Mijn lieve neef Otto.
Zoals in de rouwkaart staat geschreven : Niet te bevatten!
Afgelopen maandag vertelde Fieke mij het vreselijke nieuws, een stomp in mijn maag,
verdriet.
Otto maakte voor mij een aquarel van twee honden in 1974. Ik was nog maar 13 jaar.
Zomaar, zo lief!
Deze aquarel is mij altijd dierbaar gebleven en gaat ook overal met me mee naar toe.
Ik heb Otto en Astrid beter leren kennen bij mijn Oom en Tante in Vlaardingen.
Toen mijn Tante achteruit ging met haar gezondheid en overleed, moesten we een huis leeg maken en verkopen wat vreselijk veel werk en energie kostte. Ik was voor de hand en span diensten en Otto deed de boekhouding en zo vulden we elkaar uitstekend aan en zo is dat ook gebleven.
Hij was er altijd voor mij als ik hem nodig had. We spraken elkaar regelmatig aan de telefoon, maar nu blijft het voor altijd stil.
Otto, je was voor mij een hele fijne, lieve en zorgzame neef.
Jacqueline

Mijn neef Otto overleden. Een schokkend bericht. Nog niet zo lang geleden overleed tante Gre, de laatste van het gezin Egberts. Met liefde zorgde Otto samen met zijn nicht voor alles wat na een overlijden geregeld moet worden. Otto ontmoette ik op verjaardagen in de Prins Hendriklaan, bij begrafenissen en de laatste keer tijdens het neven en nichten weekend. Tijdens het leeg ruimen van de Prins Hendriklaan hadden we enkele gesprekken. Ik leerde Otto kennen als een lieve, rustige man. Een denker, een beetje verstrooid misschien. Ook al snapte ik sommige uitspraken van hem niet helemaal, hij boeide mij. Nu is hij er niet meer. De eerste van de volgende Egbertsen generatie!

Otto is er niet meer, wat verdrietig en wat een schok.
Ik zat met Otto in dezelfde klas op de kunstacademie. Het waren de jaren van “de Nieuwe Wilden”. Iedereen ging weer ineens figuratief schilderen en wij deden daar volop aan mee. Het liefst op groot pakpapier want dat was goedkoop. Vliegende vissen, figuren die in het water doken of salto’s maakten, sprookjesachtige taferelen, van alles kon op dat pakpapier terecht komen. De meesten van ons zijn daar toen in vastgelopen naarmate de tijd vorderde. Achteraf zie je dat je wel erg gemakkelijk had meegelift op een stroming en we voornamelijk elkaar hadden gekopieerd. Maar met Otto was het toch een iets ander verhaal. Wat hij toen deed zat al dichter bij hem zelf. Hij bleef zich ontwikkelen, volgde zijn eigenzinnige gedachten en zocht daar beelden bij. Hij had voldoende stof (soms letterlijk!) om te schilderen en te tekenen, daar zat geen stop op. Daarin bewonder ik Otto. Hij was eigen en ging vaak tegen de stroom in, ook met zijn opruiende en best cynische teksten. Ik was het niet altijd met hem eens en dacht vaker: kan het een tandje minder? Maar bij Otto was het eigenlijk nooit een tandje minder! Dat getuigt van moed en betrokkenheid, hij stond voor zijn mening. Hij zag het zelf geloof ik anders maar ik vind het knap wat hij bereikt heeft in het leven. Die onrustige, zachte en gevoelige geest van hem heeft het toch maar voor elkaar gekregen: een mooie carrière als kunstenaar en een bijzonder oeuvre waar menig liefhebber nu en in de toekomst van kan genieten. Ik hoop dat dit een troost is voor zijn geliefden. Ik wens de familie en vrienden sterkte met het grote verlies.

Pas de laatste 2 jaar leerde ik je wat beter kennen en kreeg ik waardering voor je brede kennis en unieke inzichten en analyses over van alles en nog wat. In gesprekken ontstond altijd echte oprechte verdieping en engagement. Ik heb veel waardering voor je artistieke 'graaf'werk en zal je missen, Koos Veerkamp