Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Otto Egberts

11-08-194903-03-2019

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Sterkte
        reactie 3   |   niet OK
        Ik wens familie en vrienden veel sterkte met het verlies.

        Suzanne - Rotterdam
        9 maart 2019

        Deel deze pagina:

      • Herinneringen aan Otto.
        reactie 2   |   niet OK
        Met verdriet en ongeloof hebben wij het overlijden van Otto vernomen.
        Hiermee is een meer dan 50 jarige vriendschap plotseling geëindigd. Nadat Otto(en Hans) in onze studietijd een kamer bij mijn ouders huurden, ontstond een warme vriendschap en maakten we vaak reisjes naar Berlijn en andere plaatsen in Duitsland.
        Ook bezocht hij mij tijdens mijn studie in Engeland. Later verhuisde Otto naar de Raephorststraat en samen verbouwden we het huisje, zodat het goed bewoonbaar was. Als geïnteresseerde in militaire geschiedenis , schilderde hij voor mij "De slag bij Waterloo". Eén van zijn eerste abstracte schilderijen komt bij onze jongste zoon te hangen. Toen onze oudste zoon geboren werd kreeg hij een tekening van een leeuw die bij hem ophangt .Ook hebben ze samen bij Otto een "schilderles" gehad toen ze nog in de basisschoolleeftijd waren. Een jaar of vijf geleden maakte Otto een schilderij voor ons :"the day after". De dag na het laatste avondmaal van Jezus. Het verlies van Ineke was voor hem moeilijk te verwerken en zijn weerzin tegen de maatschappelijke veranderingen nam toe. Het geen gehoor vinden van zijn bezorgdheid, zowel op de academie als in de kunstkring om hem heen verwonderde Otto. Aansporingen van ons om wat meer naar Normandië te komen en zo zijn rust te vinden hadden weinig resultaat. Wij verliezen in Otto een warme vriend , die altijd klaarstond, belang in je stelde en in wiens huis ik altijd terecht kon. Moge Otto de rust hebben gevonden die hij op aarde zo ontbeerde. Jack, Tineke ,Dirk-Jan en Martijn Alken.

        Jack - Ste Marguerite d'Elle Frankrijk
        9 maart 2019

        Deel deze pagina:

      • In memoriam Otto Egberts
        reactie 1   |   niet OK
        De pen ligt stil en zwijgt in alle talen
        De verfkwast is gevallen en ligt daar nu, stil, zo stil…

        Mijn broer was eerst mijn broer. De jongen met wie ik het bed moest delen en – boys will be boys – eindeloos bikkeren: “Dit is mijn helft!” Maar Otto was over het algemeen een lieve broer. Een jongen met wie je geen ruzie maakte. Maar gezag lag hem niet zo goed. Op de Calvijnschool, onze lagere school, heeft hij zo de woede van de directeur over zich gehaald met een “puh” aan diens adres. De heer Pleysant vond dat “gepuh” niet erg plezant. Otto was laat thuis die dag!
        Otto was speciaal. Hij was de enige thuis die droog heeft leren zwemmen. Hij wilde of moest zwemmen leren, en Pa vertelde hem dat in dat geval, hij droog moest beginnen. Otto dus met de buik op een kruk en leren zwemmen onder leiding van Pa. En onder uitbundig plezier van zijn broers!
        Tjerk had zijn beker melk op en zette die beker als hoed op zijn hoofd. Dat vond Otto wel leuk. Dus maar nadoen. Maar zijn beker was nog vol…
        Ja, dat is allemaal al heel ver weg, die jaren vijftig.
        En nu?
        De pen ligt stil en zwijgt in alle talen
        De verfkwast is gevallen en ligt daar nu, stil, zo stil…

        Otto is kunstschilder geworden. Niet zo naar de zin van Pa en Ma. Economie studeren was beter. Maar die hadden genoeg wijsheid om niet hun kinderen een keuze op te leggen.
        Otto’s eerste schilderij, in mijn herinnering, was groot, zo’n twee meter op één meter. Het heeft jaren lang op de zolder van de Tak van Poortvlietstraat gehangen. Het was een kruisiging. Waarom?
        Toen wij zo’n 13 en 14 jaar oud waren, kwamen geestelijke vragen naar boven. Ik zie nog die twee jongens op de knie op het dubbelbed, beloven in een puur elan dat ze zendeling zouden worden. Ik denk dat zijn eerste schilderij dat nog weergaf. Maar het heeft geen blijvende invloed gehad bij Otto. Enkele jaren terug heb ik hem eraan herinnerd. Hij wist er niets meer van.
        Hij is een zoeker geworden, maar nooit een vinder. Wanneer hij bij Pa en Ma kwam waren er lange gesprekken rond de grondvragen van het leven. Ma heeft me dat eens verteld. Gesprekken altijd op initiatief van Otto.
        Jaren geleden, 10? 20?, had ik het volgende gedicht gemaakt met gedachte aan Otto. Het is in het Engels en ik heb het hem opgestuurd.
        Beyond now

        The road goes on and on
        as day follows day
        as questions search
        for answers that never come.

        Deep inside, the quagmire of
        the unsolved riddle of myself
        too deep and yet so shallow
        ever searching, ever doubting
        glimpses of reality
        somewhere ahead
        glimpses of Thee ?

        Soon I should reach
        the crossroads
        I have been told about
        and over all will then be written
        the final word
        “The End”
        oblivion ?
        and still the road goes on.

        “My child, your journey
        is over
        beyond now there is
        no choice, no path, no road
        there is no crossroads -
        just a cross...
        and you must either
        be nailed for all to see
        or travel on
        never to arrive
        never to know
        never to see”

        All was ready -
        the rusty nails
        the hammer
        the jeering crowd...

        And I ?

        To Otto

        Ik moest hieraan denken bij het lezen van één van Otto’s aforismen (2904 – 2015):
        Het levensdilemma: je wilt verlost worden,
        maar je wilt niet dood.
        Dat is inderdaad het hele probleem! Jezus zegt: Kom en sterf. Zonder dat is er geen verlossing.
        Was hij er dus uiteindelijk uitgekomen en was zijn keuze gemaakt? Is zijn boek een weergave van die eindeloze binnentocht, zonder hoop, zonder licht?
        En nu?
        De pen ligt stil en zwijgt in alle talen
        De verfkwast is gevallen en ligt daar nu, stil, zo stil…

        Nog één keer terug naar dat eerste schilderij. Het doet me denken aan een tekst van Gerard Wijdeveld. Daar wil ik mee eindigen.
        LIED
        Er is een Lam, dat bloedt,

        er is een Lam, dat bloedt…
        en ik, die Het aanschouwen moet
        en van mijzelve zeggen moet:
        ik ben het, die U bloeden doet.

        En dat ik U zó bloeden zag,
        zal ’t mij behoeden énen dag
        voor weder, weder zonden?
        Ik zal U talloos wonden
        en roepen om Uw bloed…
        Wat ik U daarom zeggen moet?
        Wat ik U zeggen moet?
        Er is een Lam, dat bloedt…
        Gerard Wijdeveld
        Heeft mijn broer dat ooit beluisterd?

        De pen ligt stil en zwijgt in alle talen
        De verfkwast is gevallen en ligt daar nu, stil, zo stil…

        Domine, miserere nobis.

        Egbert - OUGREE, België
        9 maart 2019

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.