Lieve Bea,
Bedankt voor jouw berichtje bij mijn dochter Kim*. Net als jouw mooie meid Patricia* is zij ook door een ongeluk van ons weggenomen, zo plots en zonder dat we nog afscheid konden nemen. Het hoort niet zo te zijn dat ouders hun kinderen overleven, dat is zo tegen de natuur. Onze kinderen hadden volwassen moeten worden en van het leven moeten kunnen genieten. Waarom gebeurt dit? Waarom wordt de een maar 6 en de ander over de 100??? Vragen waar wij nu geen antwoord op krijgen, maar misschien ooit wel, dat hoop ik tenminste...Bij ons is het nu 21 maanden geleden, maar dat gemis blijft, die pijn, dat verdriet...dat gaat nooit meer over. Die rugzak moeten we ons hele leven meenemen. Wat een onbegrip van de mensen om je heen...ik hoop voor hen dat ze het nooit zelf moeten meemaken, want dat verdriet wens je je ergste vijand nog niet. Zelf geloof ik heel sterk dat onze kinderen niet weg zijn, alleen kunnen we ze niet meer zien, maar ze zijn er wel nog, in een andere dimensie, waar ze heel erg gelukkig zijn. Ik heb hele duidelijke signalen gekregen die me dit doen geloven. En ooit zien we onze kinderen terug Bea, en dat geeft mij de kracht om verder te gaan in dit leven die zó anders is dan voorheen, toen Kim* er wel nog was. Want het is een doolhof geworden waar je weer je weg moet zoeken...Ik wens jou heel veel sterkte toe en stuur jou warmte en een dikke knuffel.