Lieve Bea,
Wat een drama voor jullie, de tranen staan in mijn ogen, en ik zit met een mega brok in mijn keel.
Mijn eigen dochtertje is ook op 24 juli geboren, het is mijn enige kind.
Het is het ergste dat je als mens kan overkomen, het verliezen van een kind.
Ik ben in december 2003 mijn zus op 42 jarige leeftijd verloren aan kanker, en ik zie hoe moeilijk mijn ouders het hebben met dit verlies.
Je komt hier nooit overheen, zelfs vadertje tijd doet hier niets aan.
Woorden van troost kan ik dan ook niet vinden, ik leef ontzettend mee met het verlies dat jullie moeten dragen.
Door bepaalde ervaringen sinds mijn zus is overleden ben ik er nu van overtuigd dat de dood NIET het einde betekent.
Ikzelf ben erdoorheen gekomen door te geloven dat mijn zus nu nog dichter bij me is, dan dat ze bij leven zou zijn geweest.
Ik hoef nu maar aan haar te denken, en ik kan haar voelen en soms horen.
Dat heeft mij ontzettend goed gedaan.
Ook al zijn ze er niet meer op de manier zoals we dat het liefst zouden willen, ze zijn er wel.....
Ik wil jullie enorm veel kracht en liefde toewensen.
Liefs van Caroline, zus van Judith van Paridon.
