Lieve Patty, Linda, Noa en Annemarie,
De liefde tussen jullie en Paul was zo groot en voelbaar.
Een prachtig mens heeft deze wereld verlaten. Paul zou deze wereld een stukje mooier hebben gemaakt. Het mocht niet zo zijn. We zijn zo verdrietig, maar voelen ook de rijkdom en de liefde die hij jullie heeft gegeven en jullie hem. Zijn leven is kort geweest, maar wat was het een goed leven met jullie om hem heen.
We zullen Paul nooit vergeten.
Alle liefs, Trijnie en Andre. Ook namens oom Gerrit (91), die jullie samen altijd Monty noemden.

Toen Patty ons stralend van trots vertelde dat Paul een stuk Appalachian Trail zou gaan lopen en dat ook hijzelf een stukje mee zou gaan, stuiterden wij wild van enthousiaste mee. Jaren eerder hadden ze meegeleefd toen wij de VS doorfietsen. Nu was het hun beurt voor een prachtavontuur. Op 9 maart stonden vader en zoon voor de deur voor tips, ter ultieme voorbereiding. Naast elkaar op de bank zaten ze zó ontzettend vader en zoon te zijn. Met dezelfde brede grijs, uitbundige levenslust en aanstekelijk enthousiasme. Doe maar cola of koffie of wacht zei je bier nee dan toch maar één biertje, nog één dan…
We hoefden ze weinig te vertellen, zo bleek. Paul had nul tip nodig, want hij ging niet over één nacht ijs. Hij had aan alles gedacht, zijn plan was al af, hij was klaar om te gaan. Omarm alles en iedereen en geniet intens, zeiden we bij het afscheid. En stuur foto’s alsjeblieft. Dan voelt het alsof we meelopen.

Op 24 april volgde de eerste foto’s. Paul met dezelfde reusachtige lach, een verward kapsel en een biertje voor zijn neus. Een slang op het pad, een kampvuur, een groepje hikers in het water, een hyperfitte Paul op een boomstronk en een uitgeputte Patty ervoor. ‘Paul zijn bijnaam is grand master omdat hij altijd wint met schaken’, appte vader. Hij had zelf óók een bijnaam gekregen. ‘Vader van de oudste. Grand papa.’ De trots spatte eraf. Tja, Paul blonk uit in schaken en lopen, Patty zorgde wel voor een BBQ voor twintig man. Ook de Amerikanen waren omarmd, bleek op de laatste foto die volgde. Een groep hikers met grand master en grand papa stralend en centraal in het midden. Beiden weer met exact dezelfde reusachtige grijns.

We blijven meelopen lieve Paul, Noa en Patty,

Een omhelzing van Peter en Lotte

Lieve familie,
Wat een schok en wat onbeschrijfelijk verdrietig dat dit verlies jullie moet treffen. Wij hebben Paul en Noa een paar keer gezien in familieverband en ik vertelde iedereen wat een leuke lieve kinderen mijn neef heeft en nu zien we hoe geliefd Paul bij iedereen is en dat kan ook niet anders want Paul was omringt met liefde en trots en dat bracht hij zelf ook naar buiten.
Wij leven diep met jullie mee en jullie mooie herinneringen en verhalen van zijn vrienden zullen Paul levend houden.
Liefs Alex en Andrea

Lieve Linda gecondoleerd , ook Noa en Paul!! Wat een hart verscheurend verlies. Ik leef met jullie mee. Alle woorden schieten tekort...... liefde reikt voorbij de horizon. Veel liefdevolle draagkracht gewenst !!
Liefs Felice

Alle woorden van troost schieten te kort en toch hopen we dat ze bijdragen het verlies dragelijker te maken. Wens jullie veel warmte, knuffels, begrip en tonnen vol liefde. Dat hij bij jullie is als de zachte wind op een zomeravond, de zonnestraal die door de wolken breekt, een nachtegaal die in de verte klinkt.

Lieve Linda, Patty en Noa,

Vreselijk wat jullie is overkomen.
Je zoon en broer verliezen is het ergste wat er is.
Ik denk aan jullie.
Bart Karis

Lieve Linda, Patty en Noa,

Geen woorden voor dit grote verlies en onmetelijk verdriet. Ik heb Paul maar een paar keer ontmoet maar in die paar keer zag ik een ontzettend leuke, lieve, intelligente, vrolijke en spontane jongen. Als klein jongetje was hij al een soort rots in de branding in het gezin. Wat heeft hij op veel mensen een enorme indruk gemaakt! Wat een persoonlijkheid. Dat zie je en dat lees je in de reacties en foto’s. Onverteerbaar dat hij jullie zo jong ontvallen is. Alle kracht en sterkte wens ik jullie toe. Heel veel liefs, Caroline Karis Schlatmann

Lieve familie,
Er is niets dat moeilijker is dan de dingen te aanvaarden zoals ze zijn. Wij vragen allemaal "waarom?". Het antwoord verstilt, daar er geen antwoord is.
Heel veel sterkte met dit grote verlies.
Ik zal Paul blijven herinneren als een lieve leerling, een knappe honkballer maar vooral als een mooi mens.