Jongen* ... wat zouden we nu aan het doen zijn samen... Samen ...
Waar woonde we nu?
Waar werkte we nu?
Waar zouden we samen op vakantie zijn?
Wat zouden we samen in het weekend doen?
Zou je nog zitten te vissen aan de waterkant?
Zou je nog bij Mansveld werken?
Wat als, wat als, wat als, wat een emotionele vraag steeds.
Zoveel jaar al weg op deze aardbol en nog steeds gemist, iedere dag.
Krijgen we nog eens een tweede kans om op deze wereld terug te komen? En het dan samen nog eens te mogen overdoen ... ? ... En dan
Waar zouden we samen wonen?
Waar zouden we samen zijn?
Hoe zouden we samen zijn?
Dat zijn allemaal vragen die je nooit beantwoord krijgt, nooit. Het blijft pijn doen, en het blijft een groot gemis.
Ik heb een vraag aan je. Daarboven woont ergens een jongen Joey, zo'n lieve jongen, 23 jaar, nu bijna 26. Hij word zo gemist door mijn vriendin, en haar gezin.. Ik ben er ook dagelijks mee bezig, omdat zij en haar man hem zo missen. Het blijft pijn doen. Zoek hem eens op en probeer een vaderfiguur voor hem te zijn. Hij is weggenomen veel te vroeg uit het leven. Ze missen hem zo, je voelt het gemis bij hun zo erg.
27 januari is het alweer 3 jaar terug en steeds die tranen van hum, doen mij ook zeer.
wak over hun allemaal en blijf in de buurt jongen* ... We moeten allemaal verder, maar zonder jullie die we zo liefhebben. Het blijft verdrietig, de herinneringen geven troost. Maar dat is zo anders als het echt voelen en echt zien en echt horen. Morgen word ik ook alweer een jaartje ouder, en mag er weer een jaartje bijgeschreven worden van een verjaardag zonder MijnPeter* aan me zij. Het is zo raar allemaal, maar we moeten verder. Verder met het gemis van iemand waar je zielsveel van houd en niet weten waar die persoon is. Maar ik zeg je steeds ... KMisje tot in de hemel en weer terug XxX HVJ XxX waak over ons allemaal en doe ons pap en mam de groeten. tot laters jongen*