zo...ben ik weer...even een kaarsje bij je opgestoken en een advertentie opgegeven in eindhovens dagblad ...voor de tiende februari...... de dag die in mijn geheugen zit gegrift als een diep gat in mijn leven....
Het telefoontje met het bericht dat jij niet meer thuis kwam en mij alleen achterliet...is dat wat wij verdiende samen, lieve heer???
Waarom "Mijn Peter"* Waarom ??????????
Wij hadden een leven samen, sjonge, dat had niemand zoals wij hadden...zo gemakkelijk met elkaar, zo goed,zo lief, zo fijn, zo warm, zo groots, zo liefdevol, zo ............ zo........... ja jongen*..dat snapte niemand, maar wij voelde elkaar aan. We hebben ook heel wat doorstaan en toch samen verder gegaan...het géén kinderen hebben, en dat jij toch met mij verder wilde...en het euvel van jullie pap en mam (je weet wel)...sja, toch voor mij gekozen en toch nog 14 jaar gelukkig getrouwd geweest..en dan, toen wij 13 jaar getrouwd waren en jij thuis kwam voor de eerste keer met rode rozen...lief was dat maar raar...ik kreeg er 14...huh , ik zeg 14..Ja zei je, want volgend jaar krijg je er géén van mij...en wat denk je...je was er inderdaad niet meer....Géén rode rozen... ik ben ze toen zelf maar gaan brengen naar jou die 14 rozen, in het crematorium waar je lag te rusten...tot ik je mee mocht nemen in de zelfontworpen Urn... Een VIS....Ik kijk iedere avond naar je en zeg je dan trusten hier in huis..je bent toch nog bij mij...dicht bij mij...
och jongen*...wat is het toch allemaal anders gegaan als wij verwacht hadden...en dat huisje/ boerderijtje wat we wilden samen...ook niks van gekomen.bwah... tis allemaal oneerlijk, Lieve Heer....Waarommmmmm......