In dankbare herinnering aan Peter Deuss
Ik hoor mensen zeggen: ‘2020, een jaar om zo snel mogelijk te vergeten’.
Alsof dat zou kunnen, denk ik dan.
Alsof vergeten ons mensen dient, vooruithelpt, meer mens maakt.
Hoe zouden zij die er dit van vinden, Kerst hebben gevierd, de jaarwisseling hebben beleefd?
Marinus van den Berg, verpleeghuispastor, schrijft ergens over ‘de feestdagen’: vieren en gedenken gaan samen, kunnen niet zonder elkaar.
Wie vieren, weten zich verbonden met wie er niet meer zijn, met degenen die iemand missen.
Zij weten van eigen sterfelijkheid en kwetsbaarheid. Vieren is mééleven.
Na het voorbije jaar weten we dat méér dan ooit.
Als een zware grijze deken lag ‘de ziekte’ over de samenleving.
In het ergste geval moest in allerijl afscheid genomen worden van geliefde mensen – wie heeft de tv-beelden niet op het netvlies?
Van toen we, bij de eerste ‘corona-golf’, nog moesten wennen aan iets wat we hoogstens van ver weg kenden. Het massale sterven.

Lieve, onvergetelijke Peter, ook jou moesten we loslaten.
Midden in de lock-down.
Maar met een laatste blik van jou, die in de herinnering afstanden overbrugt.
Omringd door je meest nabij-en vond je in het open bos je laatste rustplaats.
Onder hoge dennen die over jouw gedachtenis zullen blijven waken.
Ooit las ik: ‘Gelukkige mensen hebben een slecht geheugen en rijke herinneringen’.
Het lijkt mij op jou, jouw leven en jouw geliefden van toepassing.
Memoreren, gedenken hoeft niet álles in herinnering te roepen.
Het mag zich voeden uit al wat, bij terugkijken, tot dankbaarheid en troost, en bij wijlen tot rijke vreugde stemt.

Ik hoor mensen zeggen: ‘2020, een jaar om zo snel mogelijk te vergeten’.
Alsof dat zou kunnen, denk ik dan.
Alsof vergeten ons mensen dient, vooruithelpt, meer mens maakt.
Hoe zouden zij die er dit van vinden, Kerst hebben gevierd, de jaarwisseling hebben beleefd?
Marinus van den Berg, verpleeghuispastor, schrijft ergens over ‘de feestdagen’: vieren en gedenken gaan samen, kunnen niet zonder elkaar.
Wie vieren, weten zich verbonden met wie er niet meer zijn, met degenen die iemand missen.
Zij weten van eigen sterfelijkheid en kwetsbaarheid. Vieren is mééleven.

Na het voorbije jaar weten we dat méér dan ooit.
Als een zware grijze deken lag ‘de ziekte’ over de samenleving.
In het ergste geval moest in allerijl afscheid genomen worden van geliefde mensen – wie heeft de tv-beelden niet op het netvlies?
Van toen we, bij de eerste ‘corona-golf’, nog moesten wennen aan iets wat we hoogstens van ver weg kenden. Het massale sterven.

Lieve, onvergetelijke Peter, ook jou moesten we loslaten.
Midden in de lock-down.
Maar met een laatste blik van jou, die in de herinnering afstanden overbrugt.
Omringd door je meest nabij-en vond je in het open bos je laatste rustplaats.
Onder hoge dennen die over jouw gedachtenis zullen blijven waken.

Ooit las ik: ‘Gelukkige mensen hebben een slecht geheugen en rijke herinneringen’.
Het lijkt mij op jou, jouw leven en jouw geliefden van toepassing.

Memoreren, gedenken hoeft niet álles in herinnering te roepen.
Het mag zich voeden uit al wat, bij terugkijken, tot dankbaarheid en troost, en bij wijlen tot rijke vreugde stemt.