Lieve Peter... en Angela, Nanne, Jur en familie,

Ik heb je leren kennen via Lost in Music. Echt goed kende ik je niet, maar wat ik vandaag tijdens je afscheid gehoord heb over jou, klopt met het gevoel dat ik heb over jou. Ik heb je maar een paar keer gesproken, ook over je ziekte en je ging het gesprek niet uit de weg, maar ging er ook niet dieper op in. Je 'aanvaardde' je lot, leek het wel. Jij maakte het daarom voor o.a. mij 'makkelijk' om naar je gezondheid te vragen, ook in januari nog tijdens de LiM-terugkomavond. Maar dat je 'lot' al zo dichtbij was, die had ik niet zien aankomen!

Je afscheid vandaag was bijzonder... indrukwekkend... respectvol... mooi... ontroerend... eerlijk... waardig... maar bovenal... muzikaal! Het was JOUW afscheid!

Muziek is wat wij deelden... Lost in Music... prachtige, mooie concerten... waar een klein dorp als Erp groot in is, mede dankzij jou!

Het bijbehorende lied The Family Tree van Venice is een prachtig lied over de stamboom die door blijft groeien...
Een stukje tekst vertaald...
...En wanneer we afscheid nemen,
van één van ons,
mogen we misschien eenzaam zijn,
maar we zijn niet alleen.
En hoewel de bladeren vallen,
en de tranen stromen,
kan het voor ons een voortdurende troost zijn,
om te weten dat de stamboom altijd door zal groeien.
Hij is sterker dan de wind kan blazen.
De stamboom zal altijd doorgroeien...

Angela, Nanne, Jur en familie, heel veel sterkte en ik hoop dat jullie wat troost in dit lied kunnen vinden...
Peter, rust zacht!

Dikke knuffel,
Wilma van Hout