Beste Manon, Ruben, Tamara en alle vrienden, familie en collega's die Peter moeten missen.
Ik wens jullie heel veel sterkte met dit grote verlies van een voor mij zeer gerespecteerde collega en bovenal een bijzonder prettige persoonlijkheid.
Ik ga je missen kerel...rust zacht......

Afgelopen zaterdag heb ik met mijn ouders en zus jouw afscheid bijgewoond. Wat superfijn dat dit via de live stream kon. Zo waren we er toch een beetje bij.
Je stond nog vol in het leven, met je lieve vrouw en prachtige kinderen, je werk, sport, reizen en alle andere leuke dingen.
Er is lange tijd geen contact geweest tussen onze families, gelukkig is dat via Facebook toch weer tot stand gekomen. Fijn dat dat hersteld is en wij af en toe weer contact hadden.
En toen werd je ziek.... Zo oneerlijk. Zo’n vrolijke sterke kerel... hoe kan dat nou?!
Wat was je positief en bleef je doorvechten.
Ik vond het fijn dat Carla en ik nog bij jou thuis zijn geweest.
Jeetje Peter, wat een strijd heb jij gestreden! Het leven is soms zo oneerlijk...
Ik blijf je herinneren, grote neef!

Ik wens Manon, Ruben en Tamara veel sterkte met dit grote verlies.

Veel liefs van je nichtje xxx
Joyce, Nick, Jade en Bibiën

Lieve Manon, Ruben en Tamara,
Wat een indrukwekkend afscheid, maar natuurlijk had er nog lang geen afscheid moeten zijn. Van dichtbij heb ik het ziekteproces van Peter meegemaakt en zijn kracht en doorzettingsvermogen hebben grote indruk op mij gemaakt. Ook het onverminderd positief blijven, bijna tot het het einde, was bewonderenswaardig en daarom ook makkelijker te dragen voor jullie. Juist hij was het, die jullie vaak opbeurde, misschien wel tegen beter weten in. Ik ben er ook van overtuigd dat zijn positieve levenshouding Peter nog twee jaar heeft gegeven. Twee jaar waarin jullie zoveel hebben gedaan en ondanks zijn ziekte ook zoveel hebben genoten. Ik weet dat de laatste reis naar Curacao voor Manon heel zwaar, maar ook heel mooi is geweest en wat hebben jullie toen mooie herinneringen gemaakt. Het is een schrale troost, maar die herinneringen kan je blijven koesteren Manon.
De manier waarop Peter van ons, jouw collega’s in het ziekenhuis, afscheid heeft genomen, heeft grote indruk op mij gemaakt. Peter wist toen dat het einde nabij was, maar toonde desondanks veel belangstelling voor ons. Dit is ook wat hem bij zijn collega’s zo geliefd maakte, dat werd gisteren wel duidelijk door alle toespraken. Hierdoor heeft hij het voor iedereen makkelijker gemaakt om contact te houden en langs te komen. Het is niet iedereen gegeven zich zo op te stellen en zegt alles over zijn sterke karakter.
Jullie gaan een zware tijd tegemoet, het gemis zal altijd blijven, maar samen gaan jullie het redden! In gedachten is Peter altijd bij jullie en dat zal zo blijven!
Liefs, Nanda.

Vanmiddag samen met mijn ouders en zus afscheid genomen van jou, mijn grote neef ! Gelukkig kon dat via een livestream. Wat fijn dat dit in deze moeilijke tijd mogelijk werd gemaakt. Zo was het net of we er toch een beetje bij waren, ondanks dat vreselijke Corona virus. Wat was het een mooi maar emotioneel afscheid. Helaas hebben wij door familie omstandigheden langere tijd geen contact gehad maar gelukkig is dit contact een paar jaar geleden via Facebook weer tot stand gekomen. Fijn dat we elkaar daarna toch nog een paar keer hebben gezien. Ik zal mij jou altijd herinneren als mijn leuke grote neef. Je stond nog volop in het leven, super sportief en wat had je een leuke humor. Ik ben verdrietig en vind het zo oneerlijk. Had je nog graag een veel langer leven gegund. En ook al zagen we elkaar niet heel vaak, ik ga je zeker missen. Manon, Ruben en Tamara heel veel sterkte in de komende tijd. Ik denk aan jullie. Veel liefs van Carla, Klaas en onze kinderen.

85-3 zal nooit meer hetzelfde zijn. Iedereen veel sterkte.
Berry Modderkolk

Dank dat we afscheid konden nemen.
Wij hebben niet echt contact althans niet direct we wisten van Peter
het was een hele mooie uitvaart heel speciaal

Manon, Peter en Tamara. Wij wensen jullie veel sterkte toe in deze moeilijke verdrietige tijd.
sterkte met het verlies

Vandaag sta ik stil bij jouw afscheid. In een livestream via internet.
Internet, social media was en is ook nu, het medium waarin wij elkaar een jaar of 10 geleden weer vonden en het contact konden onderhouden.
Wij kennen elkaar wel al zo’n 40 jaar als buurtkinderen. Het paadje achter ons huis kwam uit op de ingang van jullie achtertuin. Vanaf de middelbare school werden Marilou, Manon en ik dikke vriendinnen. Ieder weekend gingen wij met elkaar stappen en op pad. Wij naar Display, de Seven Aeren en later ook veel naar de Haem waar jij steevast aan de bar zat te observeren.
Vele avondjes zat ik op zondag bij jullie op de bank en die staan me nog goed bij. Het gemopper of gejuich van jou en je vader over voetbal. De uitslagen die je niet wilde horen omdat je de samenvatting nog niet had gezien en natuurlijk de vele grappen over hoe wij meiden ons gedroegen met elkaar. Nog steeds staken wij elkaar een middelvinger op als teken van genegenheid. Ik laat het daar maar bij… verder snapt niemand dat verhaal behalve wij.
Jij had toendertijd al een min of meer serieus vriendinnetje en ging naar de opleiding voor Marechaussee. Elk weekend kwam je met de prachtigste verhalen thuis over je wachten bij het koningshuis in Den Haag en de band met je collega’s. Jij vond het machtig dat ik me dat allemaal nog kon herinneren.
Toen Manon, Marilou en ik klaar waren op Schoevers zijn we elkaar een tijdje uit het oog verloren tot ik Marilou op de kermis in Zevenaar tegenkwam en zij vanaf een afstandje riep: Peter en Manon hebben verkering!!!! Wat vonden we dat geweldig. Ook toen jullie een tijdje later naar Sint Maarten vertrokken en trouwden. Op de reunie van het Andreas maakte Marilou meteen een foto van ons twee om naar jullie op te sturen (social media was toen nog ver weg).
Weer een flink aantal jaren later, vonden Marilou en ik, en daardoor ook wij elkaar weer terug op facebook. En we pakten de draad weer op. Met een weer de jeugdherinneringen, de grappen en grollen, de pesterijen en natuurlijk die middelvinger!!! Het was alsof ik weer bij jullie op de bank zat en kan me zelfs vandaag nog de stem van je vader, met dat Limburgse accent nog goed herinneren. Een paar jaar geleden, toen jullie bij toeval naar Doe Maar gingen en nota bene in het hotel naast mijn huis zaten hebben we met zijn zessen een onvergetelijke avond gehad, eindelijk een keer elkaar echt weer ontmoeten, met veel bier, veel grappen en mijn beste vriendinnetjes van vroeger weer om me heen. Dat was een onvergetelijke avond.
En toen werd je ziek. Wat heb je dit goed gedragen. Wat was het fijn dat je hier zo goed over kon praten, maar wat had je het zwaar. Je was zo sterk, niet in de laatste plaats om je voor Manon en de kinderen goed te houden, mooie herinneringen te maken door tripjes, reizen, met elkaar te zijn en positief te blijven. Ik heb er alleen maar heel veel bewondering en respect voor. Wat vond ik het tof dat jullie op mijn 50e verjaardag en een dag na jouw verjaardag naar Scheveningen kwamen om het leven te vieren. Wat ging het eigenlijk nog goed met je, maar wat is het daarna toch ook snel gegaan. Ik zat een paar maanden geleden na al die jaren nog 1 keer bij je op de bank. Dit is de laatste keer dat ik je kon zien, want ondanks dat ik volgens jou welkom was in Coronatijd “of ik nu door de hond of de kat gebeten wordt”. Het was niet verstandig. Maar wat heb ik veel aan je gedacht. Veel tranen om je gelaten. Het is zo oneerlijk dat het uitgerekend jou overkomt.
Vandaag drink ik een biertje op jou en ik neem afscheid van jou via Facebook en de livestream. Wat zou het fijn geweest zijn als we elkaar nu allemaal heel stevig vast konden houden. Ik wens je veel voetbalverhalen met je vader daar boven!!! Wij zullen de mooie herinneringen aan jou hier beneden levend houden.
Rust zacht lieve Peter, je was zo’n leuke grote broer en lieve vriend. Ik weet zeker dat iedereen die jou gekend heeft jou heel erg zal missen.
Groeten van Bick