We aten samen voor het laatst eind mei. En omdat we elkaar een tijdje niet hadden gesproken kon ik het al merken. Dat is wat afstand soms met zich meebrengt. Dat het verschillen zichtbaar maakt. Woorden kwamen soms niet meer zo natuurlijk als eerst. Alsof de lijn haperde. Ze hadden nog steeds dezelfde warmte, oprechte interesse en scherpte. Vanwege de medicatie dronk je fris, je liet foto’s zien van de bestralingen, je kon er mooi over vertellen. Wat de doctoren met je deden, wat het met jou deed, dat anderen je zo dapper vonden en dat je dat soms niet snapte, dat je er nog steeds vanuit ging dat je 80 zou worden, etc.
En dat heeft me ontzettend geraakt. Want ik zag het gevecht van je lijf en wilde met heel mijn hart geloven in jouw kracht om sterker te zijn dan die ellendige ziekte. Want je was een prachtige vent die nog zo veel anderen kon inspireren. Tijdens de telefoongesprekken onderweg genoot ik van jou gave om wetenschap, kennis, cognitie, deductie, te combineren met voelen, emotie, liefde en spiritualiteit. En altijd volle kracht vooruit. Die ziekte was slechts een te nemen horde, waarna je weer verder zou gaan met uitbouwen van je eigen praktijk.
En nu typ ik een stukje voor ‘memori’ terwijl ik al ongeveer een week probeer te laten landen dat je er niet meer bent. Dat we niet meer kunnen sparren over de dingen die we meemaken. Het zal nog wel even duren denk ik. Je hebt niet alleen op mij, maar ook op velen anderen een onuitwisbare indruk gemaakt. Dat er geen nieuwe ‘indrukken’ meer bijkomen is iets waar iedereen het mee moet doen. Je hebt wel velen geraakt op een manier dat het een leven lang meegaat. Daarin heb je de toekomst. Dank dat je er was man! Mis je!
