Peter, spreekstalmeester en betoveraar, nu in Catullus' grote slaapzaal.
Nelleke en kinderen, bedenk hoe bijzonder jullie tijd met Peter is geweest.

Dat was schrikken toen ik vorige week vernam dat Peter begin maart plotseling is overleden.
Alweer 30 jaar geleden kwam hij als opdrachtgever langs bij Eric van Rootselaar en mij in Amsterdam.
Met zijn charme, zijn enthousiaste verhalen, creatieve ideeën en prikkelende anekdotes maakte hij je bijna vanzelfsprekend deelgenoot van zijn plannen. Hij gaf je vervolgens het volle vertrouwen en moedigde je gedurende het hele traject aan als een gedreven supporter. Daarom, liep je voor Peter altijd net iets harder. Ik heb nog steeds de "Gasunie-posters" (infographics avant la lettré) en de anamorfose van het "Vijfmiljoenste huis" als tastbare herinneringen aan de samenwerking met een ideale opdrachtgever.
Ik wens Nelleke en zijn kinderen alle sterkte bij de verwerking van dit grote verlies.

Een uurtje geleden hoorde ik dat Peter begin deze maand was overleden. Dat was een hele schok. In 1967 ging ik als secretaresse/manusje van alles voor Peter werken; dat was een enige baan waaraan ik bijzonder leuke herinneringen heb. De ene keer moest ik 5.000 etiketjes uittypen de andere keer werd ik met drukproeven naar de drukker gestuurd om daarna de auto terug te brengen naar Weesp, waar ik dan door Fina uitgenodigd werd om te blijven eten. Ik kreeg vaak prachtige tekeningen van hun kinderen Marjon en Heleen die ik achter mijn bureau aan de muur plakte. Na een krap jaar vertrok ik en kwam Nelleke mij opvolgen.

Ik wens Marjon en Heleen, Nelleke, Olivier en Minouk heel veel sterkte.

I met Peter and Nelleke through Marjolein, who invited me to a gathering in Breukelen at which a Native American chieftain chanted and danced. Not only a thoughtful gesture for this native-born American, but prescient also - I later saw the same chieftain in Colorado, in our second hometown!
For years I wanted to attend PINC but didn't have the money. When my mother left me a legacy, I chose to go, and carry the images of that day at Figi with me as a legacy of another sort.
One Monday morning, there was Peter in the bookshop, a piece of Joost Stein Bisscop's recent FD column in his had. " Is it true that you're getting a machine that will make any book within minutes right here in the bookstore?" I affirmed. " Why, this changes EVERYTHING! Can we have a dinner party here around it when it comes?" ABSOLUTELY. Sparkling eyes, a nod and instant connection. Grateful to have known him even a little bit. Sterkte.

It didn't

Overpeinzingen bij de dood van Peter van Lindonk
Een echt helder heerlijk Hema-avontuur.

Hij zag er die dag gehavend en verfomfaaid uit. Pleisters, verband en een hoofd vol geronnen bloed en schaafwonden. Peter van Lindonk stond ineens op de uitgesleten hardstenen stoep van mijn Studio Deunk in de Amsterdamse Berenstraat. ‘Ik heb een ongeluk gehad. Ik kom net uit het ziekenhuis. Ik was bijna dood.’ Zijn -ik geloof hagelwitte- Peugeot-cabrio lag in nog ergens in barrels. Peter had in coma gelegen, op het randje van de witte tunnel. Maar hij wilde even wat anders aan zijn getormenteerde hoofd. Dus kwam hij wandelend op de bonnefooi bij ons langs en maakte dramatisch entree. Ook daar was hij een ster in. Als Peter geen uitgever van bijzondere boekjes was geworden dan was hij vast meeslepend acteur in een drama of een blijspel. Een ongeluk is erg, maar ook mieters mooi materiaal voor een verhaal bij de thee.
Ieder jaar in december ontsnapte hij zijn ik-maak-mooie-boekjes-metier, trok zijn knapste rokkostuum aan en presenteerde dan als opperstalmeester het traditionele kerstcircus in theater Carré. Lucht van zaagsel in de piste en het liefst veel volgspots aan. Zwierig zwaaiend met hoge hoed verwelkomde Peter dan vriend, vijand en de koningin. Hij nodigde me altijd uit, ik kwam nooit. Peter verweet je niks, hij kwam gewoon vertellen wat er nu weer gebeurd was en wat daar zo mooi aan was. Hij was charmant, innemend maar ook onderhuids vilein en boos over vermeende ontrouw. Kortom een karakter, een groot ego waarmee je rekening moest houden.

Peter was in de jaren tachtig van de vorige eeuw fan van mijn tijdschrift Downtown Magazine, een uit de klauwen gegroeid project in zwartwit voor de Amsterdamse Coffeeshop Downtown, waar mijn vriend en destijds levensgezel Gustave Silverentand in de vrolijke jaren tachtig voortvarend uitbater was. Het tijdschrift was een mix van homobar April (net open), Bijenkorf, Argos, Jan des Bouvrie, Avenue, Portugal-reizen en Pastoe. Kortom een onvoorspelbare combinatie van kopij en zelfgemaakte advertenties. Van dat soort ongeleide warboel hield Peter. Hij wilde wat met me, maar we waren teveel koningen in ons eigen domein. Bovendien werkte hij veel met zijn vaste vormgever Pieter van Delft. Peter en ik hielden wel contact, hadden elkaar uren aan de lijn over opvallende details en stuurden elkaar grafische gekkigheden. Ik heb van hem nog een boek over whisky met een roodkoperen cover. Het omslag moest mensen laten stilstaan bij de destilleerketels. Een boek voor Iglo in aluminiumfolie dat als ware het spinazie ingevroren in vriesauto’s onderkoeld bij de klant bezorgd werd. Verder omslagmateriaal kon zijn fluweel, kippenveren en zowaar supergrof schuurpapier bij een eindexamenproject van een student aan de Rietveld. Op de studio hadden we altijd wel een jongen of meisje rondlopen met een eindexamenproject dat gesponsord moest worden. Van de resultaten kreeg Peter altijd een exemplaar. Zelf kwam hij zijn nieuwste projecten persoonlijk brengen. Bij een boek met een radiootje in de cover deed hijzelf het batterijtje erin en zocht op de krakende schaal een station met goede ontvangst. Als het allemaal ongeveer was zoals hij zich dat voorgesteld had, keek hij je aan met die priemende, vaak guitige oogjes; ‘Wat vind je?’

In 2001, op de grens van gulden en euro, net toen ik dacht dat we niets meer samen zouden maken, stond Peter spontaan op de stoep. ‘GJ je moet me redden.’ Ik had een naam als bladendokter. Als een vormgever ziek werd of mal-functioneerde dan werd ik gevraagd nood-layouts te maken en toch nog de deadline te halen. Zo heb ik menig nummer van Man en Quote gemaakt. Zo ook voor Peter. De Hema bestond binnenkort 75 jaar en er moest een dubbel jubileumboek komen. Een groot formaat voor het personeel en een mini meeneem kassakoopje voor in de winkel. De gevraagde vormgever had het niet goed gedaan, had geen visie, er was weinig tijd meer, help. Meteen ja gezegd en voluit in de wereld van de Hema gedoken. De werkwijze was eendimensionaal volgens de Hemastructuur. Ze hadden hun eigen ontwikkelafdeling waar de producten vandaan kwamen maar die ook diende als reclamebureau en winkelinrichter. Samen met Frans Deumen en Lenie Goudsmit vergaderden we over het heden en doken in het archief voor het verleden. Vonden zwartwit foto’s van Nico Jesse van winkelende dames in Leeuwarden of ontwerpen van Ad Werner voor de Wip-in, ooit de coffeecorner van de Hema. Ik zette net zo makkelijk alle directeuren op een rijtje als de diverse logo’s van de zaak. Peter liet ons begaan en keek bijna vaderlijk vanaf de zijlijn toe. Het was een leuke tijd. Karin Bloemen werd voor de foto in afdekfolie gewikkeld of kreeg een draagtassenjurk aan van Jan Aarntzen. Hans Ibelings van het NAi besprak serieus de Hema-architectuur naast pagina’s met worst en jongensondergoed. Mijn hond Max werd in witte Hema-handdoeken gewikkeld en we vonden in het archief Willeke Alberti, Jeroen Krabbé en Joanna Lumley als kabeltruimodellen terug in het fantastische Hema Breiboek. Het jubileumboek kwam er dus. Met voor de makers veel genoegen onderweg.
Peter zou Peter niet zijn als hij ook de presentatie niet op zijn eigen manier deed. Hij had de makers van het boek en medewerkers van de Hema uitgenodigd op een geheime plek. Dat bleek een Hema te zijn in Maarssen (of Breukelen?). Daar stond in de winkel een compleet culinair buffet klaar, gemaakt door Paul Fagel die voor de gelegenheid wat minder zout gebruikt had. Die zat al genoeg in de halve warme Hema-worst.

Peter was goed bevriend met de Fagels en het verbaasde dan ook niemand dat we werden uitgenodigd voor zijn verjaardag in Bosch en Duin waar we op het terras een drankje kregen in de namiddagzon en er schalen langskwamen met hemelse hapjes. Net toen we wat onrustig werden, was dit nu alles?, verscheen om de hoek uit het bos een stoet acrobaten die ons als rattenvanger van Hameln meetroonde het bos in. We liepen achter de steltloper en ballengooier verwachtingsvol het groen in. Daar stond op een open plek in het bos een grote tent waar gastheer Freek de Jonge een waar circusprogramma presenteerde. ‘Als je jarig bent moet je zelf ook cadeautjes geven’ vond Peter dus had hij met vrouw Nelleke en kinderen circusacts ingestudeerd. Ik herinner me na al die jaren nog goed de verwondering tijdens, en de bewondering achteraf over zoveel energie en enthousiasme. Glunderend van genot vierde hij zijn verjaardag. Iedereen mocht daarvan meegenieten. Waar Peter van Lindonk was, daar was het bal.

Aan mij de eer om een mooie verbinding met hem aan te gaan op 29-1-2013. Blij als een kind werd hij toen ik hem in zijn ogen aankeek en zei "oh jij hebt zulke ondeugende ogen". Hij wilde op een voorwaarde zijn boek naar mij toe sturen... "Ik wil graag als eerste jouw boek in ontvangst nemen", zei hij tegen mij. Ik heb hem mijn woord gegeven en zijn hand geschud. Twee dagen later op mijn verjaardag kreeg ik zijn boek in mijn brievenbus. Hij schreef "voor de jarige Sheida, die meer sprak over wie zij is dan wat zij doet!". Wat een bijzondere man. Vandaag kreeg ik te horen dat hij begin maart is overleden. Het raakte me diep en kon niet anders dan huilen om het verlies van deze mooie man. #RIP Peter van Lindonk. Kom een keer langs. Jij bent meer dan welkom!

Plotseling lees ik dat Peter niet meer is. Goh.

Ik kende hem helaas slechts vluchtig, maar dat was genoeg om de enorme inspiratie van deze geweldige man te voelen, ervan te genieten, ervan te profiteren. Een lichtend voorbeeld hoe je, gewoon door te zijn, zo vreselijk veel mensen kan inspireren, samen brengen.

En nu?

Lieve nabestaanden van deze bijzondere man,
Na een langdurig verblijf in het ziekenhuis spit ik alle oude kranten door en kom tot mijn ontsteltenis het bericht tegen van Peter's overlijden. Zelden was ik meer verbaasd. Deze energieke man met z'n tomeloze energie. Het is nauwelijks voor te stellen.
Ik heb Peter een aantal jaren geleden ontmoet in Amsterdam Bright City, opgericht door ABN AMRO en de VU, om als een kennis- en ontmoetingscentrum in de Zuidas van Amsterdam te fungeren. Peter wist dat ik bij ABN AMRO werkte en hij was met een mooi project bezig en hij had daar funding voor nodig. Zijn project sloot aan bij Bright City dus zegde ik hem euro 5.000,-- toe. Ik heb Peter daarna nog vele malen ontmoet, als opperstalmeester bij een circus in Sassenheim, bij Pinc in Zeist. Hij begon altijd over die eerste euro 5.000,-- van Bright City, die het project een goede start gaf.
Ik heb altijd geboeid naar zijn verhalen geluisterd. Ik zal hem missen.
Voor u als nabestaanden en geliefden uit zijn directe omgeving moet het verlies nauwelijks te bevatten zijn. Bij het verwerken van het verlies van Peter wens ik U allen heel veel sterkte toe.
Met een warme groet,
Douglas Grobbe

So very sad to hear of Peter's sudden passing.

What an inspiration to everyone who crossed his path. His kindness and his ability to spot brilliance across all sectors of life is something that will always remain with me. It remains a truly remarkable gift.

With PINC he took the TED formula one step higher, putting great stories into the heart of the Netherlands. World class performances in a memorable context.

What a great honour to have known him. Condolences to Nelleke, Minouk, and Olivier van Lindonk.

Beste Nelleke en familie,

Heel veel sterkte met het verlies van Peter, een opmerkelijk man.
Het was een bijzonder genoegen om met hem te werken.

We leven met jullie mee.

Theo & Leo en collega's
Comma-S ontwerpers