Allereerst wens ik Ineke, de kinderen, en kleinkinderen heel veel kracht toe bij het verwerken van jullie enorme verlies.
Pierre kwam voor het eerst in mijn leven in Malindi, Kenia. Via een berichtje in de BEET. Mijn lijfblad.
Een beetje vreemde Belg organiseerde een vistoernooi en zocht deelnemers. Daar in de befaamde bar van Kingfisher Malindi ontmoette ik Pierre. Pierre Bronsgeest, de man die met zijn visblad mij maandelijks liet dromen van mooie bestemmingen en nog mooiere vissen. We raakten aan de praat en hadden direct sympathie voor elkaar. Het feit dat ik voor mezelf mijn reisverhalen optekende trok zijn interesse. Daar in Kenia werd onze vriendschap geboren. Die werd gekenmerkt door onze liefde voor reizen, blues, eten en vissen! Jij bedreven met je camera, laptop en pen. Ik met een arsenaal aan hengels, molens en tassen vol kunstaas, lijnen, wartels en alles wat je mogelijk nodig kan hebben op een visreisje.
Pierre, de eindredacteur en voorzitter van een stichting die stond voor het welzijn van minderbedeelde vissers. Ik, de ondernemer die na een paar jaar keihard werken eindelijk weer tijd had om te vissen. En Pierre, die mijn sociaal gevoel triggerde en mij overhaalde eens na te denken over sponsoring van de stichting.
De organisatie van het toernooi in Kenia liet veel te wensen over. Jij vroeg mij om de organisatie van het toernooi over te nemen en zitting te nemen in het bestuur van The Fishing Dutchmen. Het jaarlijkse toernooi ging dienst doen als onderdeel van de stichting om extra middelen binnen te halen voor de ondersteuning van het weeshuis in Malindi. Later kwam daar het tweede weeshuis Lea Mwana bij.
Vanaf 2009 zijn we daarna jaren samen op pad geweest. Pierre bracht me in de hengelsportwereld in contact met mensen en organisaties waar ik tot op de dag van vandaag nog plezier aan beleef. Daar bleef het niet bij. We maakten voor BEET en voor het Noors verkeersbureau talrijke reizen naar de meest mooie plekken op aarde.
Liters Fanta, emmers drop en snoep en altijd en overal vissoep. Het zijn dingen die ik nooit zal vergeten. Het maakte niet uit waar we heen gingen. Het was er, zeker in het begin altijd bij. Uiteindelijk is de zoete zooi afgezworen. Maar de vissoep die bleef. Altijd en overal.
Pierre had wat met kinderen. En zeker met kinderen die willen vissen. Mij zoon Sam is er zo één. Ome Pierre noemde Sam hem. Pierre die altijd wel loertjes bij had of ander hengelsporttuig waarmee hij Sam verraste. Complete films heeft hij van mijn inmiddels volwassen zoon gemaakt. Films die hier in huis nog regelmatig worden teruggekeken.
De mooiste is nog steeds Sam met zijn gele hengel. Een beetje zoeken op Google en je vindt ‘m. Sam en Pierre gingen samen heel goed. Ook op de dagen dat we op pad waren met de gehandicapten en Pierre Sam steevast koppelde aan Marcel. Een slimme jongeman met een spieraandoening en daardoor veroordeeld tot een leven in een rolstoel. Sam werd al vroeg bewust van het feit dat hij bevoorrecht is met zijn gezondheid en de omstandigheden waarin hij zijn leven mag leiden. Iets waarvoor ik Pierre dankbaar ben.
Met de PENN Challenge brachten wij een toernooi dat steeds meer kon rekenen op internationale interesse. Dat het Amerikaanse Marlin Magazine een reportage aan ons waagde was ongekend. Pierre en ik waren daar zo trots op! Dat wij in 2016 via de PENN Challenge verzeild raakten in Costa Rica op het wereldkampioenschap was de kers op onze taart.
Later hebben we het contact met elkaar een beetje verloren. Een verschil van mening was daar mede debet aan. Dat in combinatie met de wens van Pierre om het voorzitterschap van de stichting te beëindigen leidde er toe dat we elkaar niet vaak meer troffen.
Ik ben Pierre tot op de dag van vandaag enorm dankbaar voor de kansen die hij mij heeft geboden, voor de tijd die wij met elkaar hebben doorgebracht en voor de manier waarop hij met mijn kinderen omging. Maar vooral ook voor het feit dat hij mijn ogen opende voor de behoeften van minderbedeelden. Ik betreur het dat we de laatste jaren uit elkaar gegroeid zijn. Dat neemt niet weg dat ik je altijd nog een prachtmens vond. Eigenwijs, vrolijk en gepassioneerd over alles wat je bewoog. Ik zal je missen.
Toine van Ierland
