Lieve papa,
het is zo raar om je niet meer te zien, te spreken of te knuffelen. Sinds mama is overleden heb ik je praktisch elke dag gezien. Dat kon ook niet anders, want Liz, Conny en ik kookten voor je, en toen je been geamputeerd werd en wij bij je waren voor en na de operatie, zei je nog toen we de uitslaapkamer binnenkwamen, "Kijk daar heb je mijn 3 Musketiers". Zelfs in het Naarderheem ging onze zorg voor jou gewoon door. Wanneer je verdrietig was, hielpen wij je er weer doorheen, wanneer je ziek was, bleven we de hele nacht bij je. Toen je 2 dagen voor je dood, Liz, Conny en mij bedankte voor alles wat we voor je gedaan hadden, zei ik tegen je,"nou pap, je hoeft ons niet te bedanken, ik vind het niet meer dan normaal, je hebt toch je hele leven voor ons gezorgd. We hebben het met liefde gedaan". Toen ik dat had gezegd werd je eigenlijk een beetje boos en zei "het is niet normaal wat jullie hebben gedaan, er zijn kinderen zat die dit niet voor hun ouders doen. Nou papa, ik zou het zo weer doen. Je bent en blijft mijn held. Ik mis je zo verschrikkelijk, het doet zo'n pijn. Mama en jij hadden ook wel gewoon tegen me mogen zeggen dat ik een keertje volwassen moest worden, daar was dit echt niet voor nodig. Mijn hoofd zegt wel "dit is beter", maar mijn hart zegt hele andere dingen. en zolang die twee niet op een lijn komen, zal het pijn blijven doen. Lieve papa, ik hoop dat je al bij mama bent, en met zijn tweeen goed op ons zullen letten. Ik hou van je. Dikke kus,
Bertine
