Geschrokken en met verdriet, las ik het bericht dat Karin me stuurde, maar later was ik toch ook een beetje blij te realiseren dat Piet wel een heel interessant en lang leven heeft gehad.
Het is dan ook een eer om daar ooit deel van geweest te mogen zijn. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, zaten Karin en ik allebei nog op school, iets waar we beiden niet erg gemotiveerd voor waren.
Ik had me kunnen me dat hij niet al te blij was met zo’n vriendje en al helemaal niet dat die ook nog bleef. Nooit wat van gemerkt trouwens. Hij heeft ons altijd gemotiveerd en support gegeven aan wat we
dan wel met onze toekomst wilden doen. Voor mij was dat toen werken in beleggingen en voor Karin, Arabian Race Horse Training. Als ik daar aan terug denk, dan zijn er ook hier wat goede lessen van
hem te leren. Oplossingen vinden was daar een van. Met die paarden aan huis was er mooie basis voor een training stal, mooie stallen in de oude volière waar Opa de halve deuren zo mooi geschilderd
had. Af en toe ontsnapte er nog wel eens een paard of brak los van het touw op het gazon, om zich vervolgens goed te doen aan de bloemen. Het 1e idee van een oplossing kwam via een mogelijke verkoop
bij opbod van een oude boerderij in Assendelft, dat is het niet geworden maar het balletje was wel gaan rollen en het werd uiteindelijk Rijksweg 85 in Naarden. Goede oplossing, want Karin nam haar carrière
heel serieus en dat groeide uit tot een vee stapel waarmee je niet in de Bloemendaalse gemeente niet welkom mee bent.Met zijn garantie, hadden we een hypotheek, die heel erg motiveerde om hard te werken
en toen de zaak verkocht werd hebben we netjes de winst daarvan kunnen verdelen. Ik weet dat hij het wel erg mooi vond en er van genoot, hoe het er op de boerderij met de paarden zaken aan toe ging.
Gekke tijden en zeker ook een hoop gelachen en plezier gehad.
Ooit heeft hij tegen mij gezegd, dat waar mogelijk, je maar beter zoveel mogelijk moet proberen te zien van de wereld voor dat je dood gaat. Ook een hele goede les, maar een waar ik later iets minder achter stond.
Ik denk ergens 1998 of 1999, gingen Piet en Kitty met vrienden naar Brazilië op vakantie. Ik kan me herinneren dat we een ansicht kaartje kregen uit een mooie plaats aan zee. Dat dropje heetUba Tuba.
Tijdens zijn afwezigheid, had hij een volmacht gegeven, zodat de bank eerst met mij moest overleggen indien ze iets moesten verkopen o aan margin calls te voldoen. Zou zeker niet nodig zijn, we hadden al een
crash gehad in 1987. Onverwacht ging het wel een beetje fout op de beurs (asian currency min crisis) en ik was toch wel zenuwachtig om zulke beslissingen te moeten nemen. Alleen met hindsight, weet je dan later
of je de goede beslissing genomen hebt. Eigenlijk geen probleem want ze waren al weer bijna thuis. Behalve dat Pa van den Bos niet mee terug gevlogen was. Die was spontaan nog door gegaan om de Pantanal
in het binnenland te gaan bezoeken, waar uiteraard geen telefoons zijn. Op dat moment was ik helemaal niet blij met zijn ontdekking reiziger mentaliteit. Het is allemaal goed gegaan met de bank en de beurs. Dit is
de reden dat ik die namen Uba Tuba en Pantanal altijd onthouden heb maar ondanks dat ik sinds dien veel van Brazilië gezien heb, ben ik in beiden plaatsen nog nooit geweest. De Pantanal is een van de grootste,
mooiste en meest diverse ecosystemen in de wereld, waarvan de afgelopen 12 maanden misschien wel meer dan 20% is afgebrand. Terugkijkend kan ik maar een ding weer vast stellen. Piet had gelijk. Zo doe je dat.
Beter dus om zijn inspiratie te volgen en ik zal een grote toast uit brengen op hem als ik het ooit red om zelf de Panatal te bezoeken.
To the Family van den Bos, My love goes out to all of you, I’m very sorry for your loss and wish you strength. To Piet, Thank you for everything, you'll be missed and Rest In Peace.
Marc de Natris
New York City
